නෑණන්ඩිය…………

ට්‍රීං… ට්‍රීං… ට්‍රීං………
"හෙලෝ…"

"ලොකු අයියෙ… මට ඔයත් එක්ක පොඩ්ඩක් කතා කරන්න ඕන…"

"අද නම් මම නයිට් එක පොඩි මල්ලි… හෙට ඉන්නවා. මම එන්නද ඔයාගෙ බෝඩිමට…?"

"එපා ලොකූ ඔයා මහන්සි වෙන්න එපා… මම එන්නම් ඔයාගෙ බෝඩිමට…"

"හා පොඩී ඔයා එන්න එහෙනම්…"

………………………………………

"ආ එන්න පොඩී… කාලද ඉන්නෙ…?"

"ඔව් ලොකූ… කොත්තුවක් කෑවා එන ගමන්. ඔයා කෑවද…?"

"නෑ පොඩී, මම තව ටිකකින් කන්නම්. සුගත්ලා නයිට් මම විතරයි ඩේ එක නිසා අද උයා ගත්තෙත් නෑ.… ඔයා මොනවද කියන්න තියෙනවා කිවුවෙ…?"

"ඔයාගෙන් පොඩි උදවුවක් ඕන ලොකූ…"

"මොකක්ද…??"

"මේ…මේ… මේ ගෑණු ළමයෙක් ගැන ගෙදරට කියන්න ඕන… ඔයා හිමීට අම්මට කිවුවොත් අම්මා අහයි, නැත්නම් දන්නවනෙ අම්මගෙ හැටි…"

"හ්ම්ම්… ඒකත් එහෙමද…? කොහෙ ළම‍යෙක්ද…?"

"අපේ කැම්පස් ළමයෙක්, අපෙ වගේම ටිකක් දුප්පත් පවුලක්…"

"පවුලෙ දුප්පත් පොහොසත් කම නෙමේ වටින්නෙ, හැදියාවයි වැදගත්කමයි."

"එයා හොද ළමයෙක් අයියෙ…"

"හ්ම්… දැන් කොච්චර කල්ද…?"

"මාස හයක් විතර ඇති…"

"ඉතිං… ඔයත් තාම කැම්පස්නෙ…"

"නෑ අ‍යියෙ… මම කැමති නෑ මේවා ඔයාලට හංඟන් ඉන්න… ඒකයි…"

"හරි මම අම්මාට කියන්නම්… එයාලගෙ ගෙදරින් මේක දන්නවද…?"

"එයත් ඒක ඉක්මනටම කියන්න ඉන්නෙ… ඒ ගෙදරිනුත් අකමැතිවෙන්නෑ…"

පොඩි මල්ලි පිටව යන විට ඔහුත් සමඟම ගොස් මිරිස් හොදිත් සමඟ පාන් භාගයක් කා ප්ලේන්ටිකුත් බී බෝඩිමට පැමිණි මා ලෑලි ඇඳ මත දමා තිබූ දිරාගිය කොහු මෙට්ටයට මත නිදි දෙවු දුව සෙවූ මුත් මොහොතකට හෝ ඇය හමු නොවූ දෑස් පියන් අඬවන් කර අයාලේ දුවන සිතුවිලි දැහැන ගමන් අරඹමින් සිටී.

ිදෛවය නම් පුදුමාකාර දෙයකි. අධ්‍යාපනය යන සාධකය මත ආදරය අහිමිවූ මාහට අධ්‍යාපනයෙන් ඉහලට ගිය දෙදෙනකුගෙ ආදරයට උදවු කිරීමට වරම් ලැබී ඇත. කුරුණෑගල ගම්පෙදෙස කරගෙන දුප්පත් පවුලක උපන් පිරිමි දරුවන් තිදෙනෙකුගේ වැඩිමලා වූයේ මමය. ශිෂ්‍යත්ව විභාගය සමත් වුවද ගමේ පාසලේම හයේ පංතියේ අධ්‍යාපනය ලබමින් සිටියදී උපත ලද පොඩි මල්ලි ඉපදී මාස කිහිපයකට පසු අප පියා මිය ගියේ ඔහුගේ ආයුෂ ඉවරවීද…? අපගේ අවාසනාවන්ත භාවය නිසා දැයි තෝරා ගැනීමට තරම් මා දිවි ගමනේ පරිණත වී සිටියේ නැත.

දරුවන් තිදෙනෙකුගේ බර කරට ගත් මවගේ සියුමැලි දෑතට බරක් වන්නට මට සිත් නොදුන් නිසාම ඔළුවට නොව පපුවට ඉඩදී අකමැත්තෙන් උවද අධ්‍යාපනයට තිත තබා රැකියා පසුපස හඹායාමට වූයේ දොලොස්වැනි වියේ සිටමය. නමුත් මට අහිමිවූ සම්පත මාගෙ බාල සොයුරන් දෙදෙනාට ලබා දීම මාගේ ඒකායන අරමුණ වී තිබුනි. බඩගිනි දැනෙන කුසවල් හතරක් පිරවීමට මව වෙහෙසෙත්දී දැනුම සොයන ඔළුගෙඩි දෙකක් පිරවීමට මා වෙහෙසිනි.

දින සති මාස ගණන් වලට පෙරලමින් ඉගිලෙමින් සිටී, මා කරමින් සිටි රැකියාවට ආයුබෝවන් කියා නව රැකියාවකට බියගමට පැමිණෙත්දී මා තරුණෙකි. බියගම ප්‍රදේශයේම බෝඩිමක තනි වූ මා හදවත ජීවිතයේ ප්‍රථම වරට ආදරයකින් පිබිදෙන්නේ එම බෝඩිමේ හිමිකරුගේ දියණිය සමඟය.

//රුවන් අයියේ,
මට අපි ගැන ටිකක් කතාකරන්න ඕන. අද මට Econ පංති 6.00ට ඉවරයි. ඔයා හය වෙත්දි වාසිටිය ළගට එන්න.
--සචී.… //

"කියන්න සචී…"
"බස් එකට නැගලම කතා කරමුද…?"

ි"ඉස්සරැහෙන් ගැඟපු අප සල්ලි ගන්න…"
"සියඹලාපෙ හංදිය දෙකක්…………… ආ හරි. දැන් ඉතිං කියන්න…"
"මේකයි… ඔයා මම කියන දෙයින් අවුල් වෙන්න නම් එපා. මම මේක ගොඩක් කල්පනා කලා…"
"කියන්න දරුවෝ…"
"හ්ම්ම් මේකයි රුවන් අයියෙ, අපී… අපි මේ කරන දේ වැරදියි.…"
"මොකක්ද සචී…"
"අපි… අපි මේ සම්බන්දෙ නවත්තමු අයියෙ… අපි දෙන්නා ගැළපෙන්නෑ… මම තාමත් ඉගෙන ගන්නවා…"
"මොකක්……!! ඉතිං සචී මම ඔයාට ඉගෙනගන්න එපා කිවුවයෑ… අනෙක මා තාම ඔයාගෙ අතකින් වත් අල්ලලා තියෙනවද…??"
"නෑ ඔයා වැරදි කෙනෙක් නෙමේ දෙවියනේ… මම ඔයාට ආදරෙයි… ඒත් අපි ගැළපෙන්නෑ කියලා මට හිතෙනවා…"
"ඒ ඇයි…?"
"නෑ… ඒවා ඕන්නෑ. අපි වෙන් වෙමු… එච්චරයි" ඇඟේ කටහඩ පෙර නොවූ විරු තරම් ආයාචනාත්මක බවකුත් තර්ජනාත්මක බවකුත් අතර අතරමන් වෙමින් පවතී.
"නෑ සචී මට දැනගන්න ඕන හේතුව…"
"නැහැ අයියෙ අපි ගැළපෙන්නෑ දෙවියනේ…"
"මො..ක..ක්..ද.. හේතුව…"
"කෑ ගහන්නඑපා දෙයියනේ… මේක බස් එක… මම කියන්නම්……… ඔය හයට විතරයි ඉඟෙන ගෙන තියෙන්නෙ මම තාමත් ඉඟෙන ගන්නවා.… ඕවා කවදා හරි ප්‍රශ්ණ…"
"ඔයාට දැන්ද දෙවියනේ ඕවා මතක් වෙන්නේ…? අහක හිටපු මට බලාපොරොත්තු දීලා මේක පටන් ගත්දී ඔයාට මේවා හිතුන් නැත්ද…?"
"මට… මට සමාවෙන්න… රුවන් අයියෙ……!!"


පසුදිනම එම නවාතැනට සමු දුන් මා මාගේ ප්‍රථම ප්‍රේමය වූ සචීට සමු දුන්නේ නම් හදවතින් නොවේ. කෙටි කලකින් දැනගන්නට ලැබුනේ සචීලාද නිවාස මාරුකර ගොස් ඇති බවය.

මේ වන විටද මම මගේ ප්‍රධාන අරමුණ යම්තාක් දු‍රකට ඉටුකර ගනිමින් සිටිමි. මද්දු මල්ලි උසස් පෙළ සමත්වී රට රැකියාවකට ඉගිල ගිය අතර පොඩි මල්ලි උසස් පෙළ සමත්ව කැළණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ උපාධිය හදාරමින් සිටී. කෙසේ හෝ මා මාගේ බාලම සොයුරාගේ ආදරයට අනුමැතිය මවගෙන් ලබාදිය යුතුය.

………………………………………

බීප්… බිප්… බීප්…
"හෙලෝ ලොකූ… කියන්න…"
"පොඩී මම ඊයෙ අම්මට කතා කලා… අර ගැන…"
"අම්මා මොකද කියන්නෙ…?"
"හප්පේ… මුලින් බැනලා බැනලා පස්සෙ යන්තම් හරි"
"බැන්නද……??"
"හ්ම්ම්… ඔව් ටිකක්… දැන් ඒවා හරි… අර ළමයගෙ ගෙදර මොකද…?"
"ඒ ගෙදර ශේප්… පුළුවන්නම් අම්මව ටිකක් එක්ක එන්න කිවුවලු. කතා කරන්න.…"
"ඇයි එයාලා ඉක්මන් කරනවද…?"
"නෑ…නෑ… එහෙම ඒකට නෙමේ… කතා කරලා තියන්න…"
"…… හරි මේ සෙනසුරාදා මාත් නිවාඩු දාන්නම්… දෙන්නම ගමේ යමු. ඉරිදට අම්මත් එක්කන් එහෙ යමු…"
"හා ලොකූ එහෙනම් එහෙම කරමු…"

මාගේ අරමුණු එකිනෙක ඉටු වෙමින් පවතී. අප වෙනුවෙන් මෑතක් වන තුරුම රැකියාවන් කරමින් වෙහෙසුන මවට හොඳ ලේලියක් මාගෙ අධ්‍යාපනය කැප කර ඉගැන්නූ සොයුරන් දෙදෙනාට යහපත් හෙට දිනකුත් මුණ ගැසෙමින් පවතී.

අප කුරුණෑගලින් පිටත්වී කිරිබත්ගොඩට පැම්ණ කරාඹුගස් හංදිය බලා පිටත් උනේ පොඩි මල්ලිගේ අනු දැනුමෙනි.

"තව දුරද පොඩි පුතේ……?"

"නෑ අම්මෙ තව ටිකයි… මේ ටික පයින් යන දුර…"

"මම කිවුවා මතකනෙ ලොකු පුතේ… මම උඹේ බල කිරීමටයි මේකට කැමති උනේ…"

"හරි අම්මෙ මේවා දැන්ම කතා කරලා තියන එක ලේසීනෙ.…" කවදත් ගමන් කිරීමේදි බිම බලා සෙමින් ගමන් කිරීම පුරුද්දක් කර ගත් මා මවට පිළිතුරු දුන්නේද බිමට බර කරගත් දෙනතින් යුතුවය.


"මේ වංගුවෙන් හතරවෙනි ගේ…"

"ඈ පොඩි පුතේ උඹට මෙච්චර මේවා මතක උඹ මෙහෙ නිතරම යනවා එනවද…?"

"මම ගේ දන්නවා උනාට අද තමා මුලින්ම යන්නෙම… මම හංදියෙන් බහිත්දි කෝල් එකක් දුන්නා…… ආ අර ඉන්නෙ ගේ දොරකඩ… අර එයයි අම්මයි තාත්ත‍යි.…"

බිමට නැඹුරුවූ දෙනත ඉහලට එසවී ගමන් ඇරඹූයේ මාගෙ අනාගත නෑණන්ඩිය සොයාය.……… ඇගේ දෑසත් මගේ දෑසත් එකට පැටළුනේ එකම මොහොතකටය.… මාගේ දෑසින් ශරීර ගතවූ විදුලියක් මාගෙ රෝම කූප පවා දවාලනු දැනී මා සිටි තැනම සිට ගත්තේ ඇය කඳුළු පුරෝගත් දෙනත දරාගෙන නිවස තුලට දිව යත්දිමය.

"සචිත්‍රා………" යැයි කෑ ගසමින් ඇගේ මවද ඈ පිටුපස දිවයත්දී ඇගේ පියාත් මගේ මවත් පොඩි මල්ලිත් පුදුමයෙන් බලා සිටිනු සිහිනයෙන් මෙන් පෙනුනි……………………………

© ප්‍රියා.

පසු සටහන ~~ මතකනෙ දවස… ලබන ඉරිදා, ඒ කියන්නෙ හරියටම 2014 අප්‍රේල් 20 වෙනිදා උදේම හම්බවෙමු. හා හා මතක නැති කෙනෙක් ඉන්නවානම් මෙන්න මෙතනින් විස්තරේ බලා ගන්න………………

එතෙක් සිතුවිල්ල කියවන/නොකියවන සැමටම සුබ නව වසරක් වේවා…………!!!!!

(පින්තූරයට ස්තූතිය……
http://www.theatlantic.com)