"සුධාරි…සුධාරි…" කවීෂගේ හඩින් අවදි වූ මා වටපිට බැලුවේ අප දෙදෙනා සිටින තැන කුමක්දැයි වටහාගැනීමට මෙනි. කවීෂගේ දෙදණ මත නින්ද යාමට මොහොතකට පෙර ගලා ගිය කඳුල තවමත් වියළී නැති බව තෙත්වූ දෙකොපුල කියා පායි.
අඳුරු පහැ දිගු කොරිඩෝවේ මුල්ලක තබා තිබූ දිගු බංකුවට බරදී මාත් කවීෂත් සිටින්නෙ යම රජුගෙ ආරාධනාව එන තුරු අපායට යන දොරටුව අභියස බව මා කෙසේ අමතක කරන්නද? එය සිහියට නැගෙන විට දෙකොපුල වියළීමට ඉඩක් නොතබා ඇදෙන කඳුළු බිඳුව මා කෙසේ වළකා ගන්නද?.
"තවත් ඔහොම හූල්ලන්න එපා දෙයියනේ. මටත් දුකයි ඒත් අපි මක් කරන්නද?." කවීෂගේ හැඬුම්බර හඩ මට තවත් වේදනාවකි.
"අන්න අර මිස් එනවා. ඔයා කඳුළු පිහදගන්නකො…" එකවරම කවීෂගේ හඩ වෙවුළුම් කන්නට විය.
