(වාසනාවට 'ඇත්ත' කතාවක්)
ලියන්න කියලා හිතන් හිටපු කතා දෙක තුනක්ම තියෙත්දි මේ කතාව ලියන්න හිතුවෙ පසුගිය දිනක උන සිදුවීමක් නිසයි.
ඒ තමයි අර 'ගුරුවරියක් ශිෂ්‍යයකුගෙ එකම කලිසම කපා දැමීම'. මේ සිදුවීම විවිධ කෝණ වලින් අල්ලා ගත් පිරිස විවිධ කතිකාවන් ගොඩ නැගුවත් සැබෑ තො‍රතුරු නැතිව මේ දෙපාර්ශවයෙන් කවර පාර්ශවයකවත් පැත්තක් මට නොහැකිය. නමුත් මේ ශිෂ්‍යයාගේ මානසික, සාමාජීය, ආර්ථික තත්වය හදුනා නොගෙන ඇය තම සීමාව ඉක්මවා ගියාදෝ කියලත් මට වෙලාවකට හිතෙනවා. ඒත් ඒ වෙච්ච සිද්ධිය හරියට නොදන්න නිසා ඒ කතාව එතනින් නිමි! ;-)
අද මන් කියන්න යන්නෙ මටම උන මගේ අත්දැකීමක්. මුලින්ම මන් කතාවට මෙහෙම එන්නම්.
'ප්‍රියා' ඒ කියන්නෙ මම ඉපදිලා ඔන්න පාසල් දාන කාලෙට ආවම ඔන්න මාව හා හා පුරා කියලා දානවා වත්තල තෙළගපාත 'රත්නපාල' පාසලට. ඒත් අවුරුදු දෙකකට පස්සෙ අපේ ගෙවල් මාරු කරනවා දළුගමින් දෙල්ගොඩ උඩුපිලට. අන්න එතකොට තුන වසරෙ ඉදන් මාව දානවා උඩුපිල කම්මල්වත්ත 'රාජසිංහ ප්‍රාථමික විද්‍යාලයට'. ඒකෙන් 6 වසර්ට එනවා 'දරණගම මහ විද්‍යාලයට' (නෑ නෑ බොලවු ශිෂ්‍යත්වෙ පාස් වෙලා නෙමේ. මම ශිෂ්‍යත්වෙ ෆේල්. :-) ) රාජසිංහෙ එකේ ඉදන් පහ වෙනකම් විතරයි පන්ති තියෙන්නෙ ඒකයි දරණගමට ආවේ.
කොහොමින් කොහොම හරි දරණගම විද්‍යාලෙත් එකම අවුරුද්දයි ඉගෙන ගත්තෙ හත වසරට පාස් උන ගමන් උඩුපිල ගේ විකුණලා ආයෙත් අපේ ගම් පළාත වෙච්චි කැළණිය දළුගමටම පදිංචියට එනවා. ඊට පස්සෙ මාව උස්සන් ඇවිල්ලා දානවා හත වසරෙ මුල ඉදන් කැළණිය තොරණ හංදියෙ "වෙදමුල්ල මහා විද්‍යාලයට." එහෙම බැලුවම මන් පාසල් හතරක ඉගෙන ගෙන තියෙනවා. ඒ පාසල් හතරම දුප්පත් පොඩි පාසල්. ඒ පාසල් හතරටම මන් ගරු කරනවා.
ඒත් වෙදමුල්ලත් එක්ක මගේ විශේෂිත බැදීමක් තියෙනවා. මොකද මට තේරෙන කාලෙදි මන් හැදුනෙ වැඩුනෙ ඒ පාසලත් එක්ක. මගෙ ජීවිතේට හුගක් දේවල් එකතු කලේ වෙදමුල්ල (ඔව් ඔව් ප්‍රියම්භිකාවත් සෙට් උනේ පාසලෙන්ම තමා. :-D ). ඇත්තෙන්ම කියනවනම් වෙදමුල්ල තමා මගෙ දෙවනි අම්මා වුනේ.
වටේ ගියා ඇති මන් කතාවට එන්නම්කො. හත වසරෙදි ඉස්කෝලෙට ආවට මොකද මන් ඇත්තටම ඒ වෙත්දි හරිම පසුගාමී චරිතයක්. සබකෝලය කියන එක උපරිමයි, පාසල් පැමිණීම අන්‍තිමයි, අපිරිසිදු කම ඉහලයි, ඉගෙනීම අජූතයි. කොටින්ම මම පංතියෙ මුල්ලකට වෙලා ඉන්න කොන් උන චරිතයක්. මන් එක්ක කතාවත් කලේ එකම එකයි. ඒ ඌත් මන් වගේම එකෙක් නිසා.
කොහොමින් කොහොම හරි ඔන්න දැන් මම 10 වසරෙ. අවුරුද්ද මුල අපේ පාසලේ කලා උත්සවයක් සංවිධානය වෙනවා 'වසත් සර වැනුම්' කියලා ඔය උත්සවේ සංවිධාන මණ්ඩලේ හිටපු 'කැළණියේ අමිතසිරි' කියන හාමුදුරුවන්ම තමා අපිට බුද්ධ ධර්මයයි සිංහලයි ඉගැන්නුවෙත්. ඔන්න දවසක් හාමුදුරුවො අපේ පංතියෙන් උත්සවයට සමගාමීව පැවැත්වෙන තරග සදහා නම් ගන්නවා. විවිධ තරග සදහා විවිධ අයව ගන්න අතරෙ හාමුදුරුවො ටිකක් වෙලා මගෙ දිහා බලන් ඉදලා "චතුරංග නිවේදන වලට ඉන්න." කිවුවා විතරයි මාව හත් පාරක් කරකවලා තුන් පාරක් ටොකු ඇන්නා වගේ උනා. ගත් කටටම මන් කිවුවෙ "බෑ" කියලා. ඒත් තුන් හතර පාරක්ම හාමුදුරුවො හොදින් කිවුවත් තරගෙට ඉන්න කියලා මගේ පව බලවත් නිසා මාත් එළුවා වගේ බෑම කිය කියා හිටියා. ඔය අතරෙ හාමුදුරුවො වෙන වැඩක්ට විදුහල්පති කාර්‍යයාලයට වැඩම කරලා විනාඩි 15 කින් විතර ආයෙ වැඩියා. ඒ ගමන් ආයෙ ඇහුවෙ අර ප්‍රශ්ණෙමයි. මහෙත් නොසැලුන උත්තරේ ඒකමයි.
හාමුදුරුවන්ටත් උපරිම කේන්තියි. එදා මගේ කරුමෙට අපෙ පංතියෙ කොල්ලෙක් තුවාලයක් නිසා දාන් ඇවිත් තිබුනෙ 'බාටා' සෙරෙප්පු දෙකක්. ඒකත් දුහුවිල්ලෙන් පිරිලා හරි ප්‍රියමනාප විදියටයි තිබුනෙ. හාමුදුරුවො ඌට සෙරෙප්පුව ගලවන්න කියලා එක පාරටම ඒ එක බාටා එකක් අරන් දුන්නැත්ද මට ඒකෙන්ම කණේ පාරක් !!.
සෙරෙප්පු පාර කාගෙනම ඇස් දෙකෙ කඳුලු පුරෝගෙන මන් වාඩි උනා. හිතා ගන්න පුළුවන්නෙ තිස් ගානක පිරිසක් ඉදිරියෙ සෙරෙප්පු පාරක් කෑවම තියෙන සනීපෙ. කොහොම හරි මට ගහලා හාමුදුරුවො බලෙන්ම මගෙ නම ලිස්ට් එකට දැම්මා. දවස් දෙකකට පස්සෙ තරගෙ. මන් දන්නෑ මටත් සෙරෙප්පු පාරත් එක්ක හාමුදුරුවොත් එක්ක කේන්තියකුත් එක්ක අමුතුම ගටක් ආවෙ. පුළුවන් තරම් පුරුදුවෙලා ගියා තරගෙට. විශ්වාස කරන්න පුළුවන්ද සබකෝලෙන් පිරිච්ච කොල්ලෙක් නිවේදන තරගෙකින් 'පලවෙනියා' වෙත්දි. ඒත් එක උනා. තරගෙ ප්‍රථිපල ආවට පස්සෙ හාමුදුරුවො මගෙන් ඇහුවා කීවෙනියද කියලා. මන් පලවෙනියා කියත්දි උන්වහන්සෙ හිනා වුනා. එවලෙ මගේ හිතේ ඇතිඋන හැගීම මටම හිතා ගන්න බෑ. ඊට පස්සෙ මම ම නම දාලා 'කෙටි කතා' තරගෙටත් හිටියා ඒකෙනුත් දෙවනි ස්ථානය හම්බ උනා. නිවේදන අංශෙන් පලවෙනියා උන නිසා 'වසත් සර වැනුම්' උත්සවේ නිවේදනය කරන්නත් මාව තෝර ගත්තා.
ඇත්තටම කියනවානම් ඒ සෙරප්පු පාර පුදුමාකාර විදියට ධනාත්මක පැත්තට මාව වෙනස් කලා. මම පුදුමාකාර විදියට සමාජශීලී උනා. පංතියෙ කොන් වෙලා හිටපු මන් යහළුවො ගොඩක් ආශ්‍රය කරන්න ගත්තා. අපි ඇති තරම් පිස්සු නැටුවා, ඉගෙන ගත්තා. මගෙ ජීවිතේ පිලිවෙලක් වෙන්න ගත්තා ඒ වෙත්දි පාසලේ සියලු උත්සව වල නිත්‍ය නිවේදකයා උනේ මම. පාඩම් වැඩ වලටත් උනන්දු උනා. සාමාන්‍ය පෙළ සමත් උනා. අපේ පාසලේ තියෙන්නෙ කළා, වාණිජ අංශ දෙක පමණයි. මාත් වාණිජ අංශය තෝ‍රන් අපේ පාසලේම හිටියා.
10 වසර වෙනකම් මුල්ලක හැංගිලා හිටපු මම ඒ වෙත්දි පාසලේ ජනප්‍රියම චරිතයක්. ශිෂ්‍ය නායකයෙක් වෙලා අන්තිමට 'ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායක' කම පවා ලැබුනා.
ඇත්තෙන්ම මට කියන්න ඕන උනේ මෙච්චරයි. සබකෝලයෙන් පිරුන කොලු භාෂාවෙන් කියනවනම් 'හිපාටු' චරිතයක් වෙච්ච මං යම් තරමක් හෝ අළු ගසා නැගිටලා ඉගෙනගෙන මෙහෙම ජීවත් වෙන්නෙ අපෙ හාමුදුරුවන්ගෙ සෙරෙප්පු පහර නිසයි.
ගුරුවරයෙක් වශයෙන් උන් වහන්සේ මගේ දුර්වලතා සහ දක්ෂතා හදුනාගෙන ඒ දක්ෂතා එළියට ගන්න උපාය මාර්ගිකව බෙහෙත් කලා. ඒත් ඔය න්‍යාය හැම ගුරුවරයටම් හැම ශිෂ්‍යායාටම හැම අවස්තාවෙම නොගැලපෙන බවත් මතක තබා ගත යුතු‍යි. ඒ වගේම තමා අපෙ අම්මලා ඔය සෙරෙප්පු කතාව දැන ගත්තෙත් මන් පාසලෙන් අස් උනාටත් පස්සෙයි.
මම දැනටත් සමාජයෙ පොඩිම පොඩි චරිතයක්. සාමාන්‍ය පෞද්ගලික ආයතනයක වැඩ පරික්ෂක වරයෙක්. ඒත් අම්මා තාත්තාටත් පුළුවන් විදියට සලකන් පරස්සාවකුත් කරන් දරුවෙකුත් හදාන් කාටත් ණයක් නැතුව කාටත් අත නොපා සමාජයෙ ඔලුව කෙලින් තියන් ජීවත් වෙන්නෙ එකම චරිතයක් නිසා. ඒ තමයි "කැළණියේ අමිතසිරි" හිමි. කොටින්ම එදා උන්වහන්සේගෙ සෙරෙප්පු පාර නොවන්නට අද මේ බ්ලොග් අවකාශයේ 'ප්‍රියා' කෙනෙකුද නැත.
'කැළණියේ අමිතසිරි' හිමි වැනි ගුරුවරු තව දහස් ගුරුවරු මේ පොළව මත සිටී. තම ගෝලයන්ගේ දෑස් පෑදීමට කැපවන 'කැළණියේ අමිතසිරි' හිමි වැනි සියළුම ගුරුවරුන්ට මේ සටහන පූජෝපහාරයක් වේවා!!.
ප. ලි. ~~
දැන් ඉතිං අපේ මානව හිමිකම් ක්‍රියාකාරීන් 'කැළණියේ අමිතසිරි' හිමිව හොයන් ගිහින් මේ මේ කාලෙදි මේ ළමයට සෙරෙප්පුවන් ගහලා 'අපයෝජන‍යට' ලක් කලා කියලා නඩු එහෙම දානවා නෙමේ ඕන්.
ප. ප. ලි. ~~
මෙය කියවන ශිෂ්‍යයෙකු වෙතොත් මේ කතව ආදර්ශයට ගනිත්වා!
සියළු 'ගුරුදෙවිවරුන්ට' මේ සටහන උත්තමාචාරයක් වේවා!
එසේම මෙ බ්ලොග් අවකාශයේ සැරිසරන 'ඩූඩ් අයියා' ඇතුලු බ්ලොග් ලියන, බ්ලොග් කියවන සියලු ගුරුවරුන්ටත් මේ පෝස්ට්ටුව මල් මිටක් වේවා!!!.
