22 December, 2013

කොට සායයි… හුරතලයයි… හරි අවදානම්……


අද මං කියන්න යන්නෙ මගෙම අත්දැකීමක් උනාට මොකද ඒ සිදුවීම පිලිබදව අදටත් මම කණගාටුවෙනවා. ඒ මොකද මේ කතාවේ එන කථානායකයාට මුහුණට දෙකක් ඇනීමේ වාසනාව අහිමි වීම පිලිබදවය.

අඩි වලින්ම අඩි හයකුත් ඒමදිවට තවත් අඟල් හතරකුත් උස ගිහින් ශරීරයෙන් හයයි හතරෙ පොරක් උනාට මොකද අපි හීනෙන්වත් චන්ඩිනම් නෙමේ. බොහොම අහිංසක බෝ පැල වගේ චරිත. එහෙම වෙලත් මේ සිදුවීමින් සෑහෙන කාලයකට පසුවත් මට තියෙන්නෙ එද සිදුවීමට විරුද්ධව පියවරක් ගැනීමට නොහැකි වීම පිලිබද කණගාටුවකි.

මේක වෙලා දැනට අවුරුදු තුන හතරක් ඇති. ඒ දවස් වල මම වැඩ කලේ අර දරුවා මගෙ නොවෙද? කතාවෙ කියපු තත්ව සහතික දෙන ආයතනයෙයි. දවසක් රාත්‍රී සෙවා මුරයට මීගමු පාරෙ මහබාගෙ කිට්ටුව යම් ආයතනයකට යාමට ආවා 187 (ගුවන්තොටුපල-කොටුව) බසයට නැගීමට අලුත් පාලම උඩට. ඔය පාරෙ යන ඇත්තො දන්නවා නොවැ හවස 5.30ට 6.00ට 187 බස් වල හිරවෙලා තෙරපිලා යත්දි තියෙන සනීපෙ.

ඉතිං එදා අලුත් පාලම උඩින් මාත් සමග සෑහෙන සෙනඟක් බසයට නැගගත්තා ඒ අතර හිටියා අවුරුදු 20ක විතර කෙල්ලෙක්. අනේ පවු හරි දුප්පත් දැරිවියක්. කොයි තරම් දුප්පත්ද කියනවා නම් අවුරුදු 11හ 12කාලෙ ඇදපු සාය කෑල්ලක් ඇදන් ඇවිත්. ඉතිං දෙවියනේ මේක දණිස්සටත් අඟල් ගානක් කොටයි (දැන් අහන්න එපා ඒක මම මැන්නද කියලා. හික්…).

ඒ ගෑණු දැරිවි හිට ගත්තෙ 'පූජ්‍ය පක්ෂයට' වෙන් කර ඇති ආසනය ලගින්මයි. මම හිටියෙ ඇයට දකුණු පසින් ඊලගට. ඒ පූජ්‍ය පක්ෂයෙ ආසනයෙ ඒ වෙලාවෙ හිටියෙ පිරිමි දෙන්නෙක්. ජනේලෙ අයිනෙ එකා නින්දෙයි සැප නින්දෙයි වෙනස තෝරනවා. අනිත් මනුස්සයා අරමුණක් නැතිව ෆෝන් එකක් තියන් ඔහේ ඔබනවා. ගේම් ස්ටාර්ට් කරනවා, කැමරා ඔන් කරනවා, කැලැණ්ඩරේ අරන් දින ගනිනවා එක විකාරයයි (අපි අනුන්ගෙ ෆෝන් දිහා හොරෙන් බලන්නෑ බොලවු. අපිට පේන ඒවා පේන ඒවා).

ටිකක් දුරක් යත්දි අර දැරිවිත් හිටගෙනම ෆෝන් එක කණේ ඔබා ගත්තා. දැන් ඉතිං මෙලෝ සිහියක් නෑ කඩනවා කඩනවා. කඩන මල් බස් එක පුරා විසිරෙනවා. බස් එක ඔලියමුල්ල හරියට ලං උනා වෙත්දි අර ෆෝන් එක ඔබන මෑන් අර කෙල්ලගෙ කකුල් දෙක මැද්දට අත තියලා උඩ පැත්තට හරවලා ගත්තා ෆොටෝ එකක් !!. මෑන්ගෙ කරුම වෙලාවට ෆෝන් එකේ කැමරා සවුන්ඩ් එක විතරක් නෙමේ ෆ්ලෑෂරේ පවා ඔන් කරලා.

ඒ තත්පර ගානට කැමරා සවුන්ඩ් එකයි ෆ්ලෑෂරෙයි විතරක්‍‍යෑ සෙනග පිරිච්ච බස් එකේ කකුල් දෙක ඈත් කරන් හිටන් හිටපු ඒ කෙල්ලගෙ කකුල් දෙක මැදට අත තියලා ඌ ෆෝන් එක කොකා ගස්සන එකත් ඔක්කොම මම දැක්කා. ඒත් ඒ කෙල්ල මෙලෝ සිහියක් නැතුව තාමත් මල් කඩ කඩ විසික් කරනවා.

ෆොටෝ එක ගත්තත් කැමරා සවුන්ඩ් එක නිසා මෑන් බය වෙලා වගේ වටපිට බලත්දි පිටිපැස්සෙ හිටපු මං කට ඇරන් පුදුමෙන් බලන් ඉන්නවා දැක්කා. ඇත්තටම වෙච්ච දේ හිතා ගන්න බැරුව හොල්මන් වෙලා හිටපු මම පියවි සිහියට එත්දි වෙන්න ඕන දේ වෙලා ඉවරයි. ඔටෝ සේව් ඕෆ් කරලා තිබුන ෆෝන් එකේ ෆොටෝ එක සේව් යස් නෝ කියලා අහලා තියෙත්දි නෝ කරලා ‍රෙඩ් බටන් එකත් ඔබලා දැම්මා.

එතනින් එහාට කවර කතාද? මම මේක ගැන අනිත් උන්ටත් කියලා මූට හොම්බට දෙකක් ඇන්නත් මම කොහොමද ඒක ඔප්පු කරන්නෙ??! ඒ කෙල්ලගෙන් ඇහුවත් නියත වශයෙන්ම ඇය ගත් කටටම "නෑ එහෙම දෙයක් උනේ නෑ." කියනු ඇත. එවිට ඇතම් විට විත්තිකරු නිදොස් වී පැමිණිල්ල වූ මට එල්ලුම් ගහේ දළු කැඩීමට සිදුවනු ඇත.

කොහොම හරි මගේ රැවීමෙන් පස්සෙ මෑන් උතුර දකුණ මාරුවෙලා වගේ ඊලග හෝල්ට් එකෙන්ම බැහැලා ගියා. තමා කරපු වැඩේ දැකපු එකෙක් හරි බස් එකේ ඉත්දි බස් එකේ ඉන්න එක භයානකයි කියලා මෑන්ට හිතෙන්න ඇති. හප්පේ ඉතිං බස් එකේ මෙච්චර තමන්ගෙ කකුල් දෙක මැද්දෙම වෙලත් අර ගෑණු දැරිවි ඒ කිසිම දෙයක් නොදැන අර තමා ඉස්සරහා හිස් වෙච්ච ආසනේට බර වෙලා මල් කඩලා කඩලා දැන් පොහොට්ටුත් කඩනවා.

දැන් මේක කියවලා අපේ බ්ලොග් අවකාශෙ ගෑණු ලමයි කඩු කිණිසි අරන් මට 'පුරුෂෝත්තම වාදියා' කියලා බනින්න කලින් මේ ටිකත් කියවලාම ඉන්න. (ඊට පස්සෙ ඕනම නම් බනින්න.)

ඇත්තෙන්ම ගෑණූ දැ‍රිවියො කොටට ඇදීම පිලිබදව මගේ කිසිම ප්‍රශ්ණයක් නෑ. මොකද අන් අයට හිරිහැරයක් නොවන පරිදි තමා කැමති ඇදුමක් ඇදීමට විලාසිතාවක් කිරීමට ඕනෑම අයෙකුට නිදහසක් තිබිය යුතුය. ඔසරිය ඇදීමට සේම කොට සාය ඇදීමටද කාන්තාවකට හිමිකමක් ඇත. නමුත් ගැටළුව ඇත්තෙ අප සමාජයේ ඇතම් පිරිමින්ට තාමත් දණහිසට තරමක් උඩින් පෙනෙන් කකුලත් ගෙලට මදක් පහලින් පෙනෙන පපුවත් මහා 'පුදුමාකාර' දේවල්‍‍ය. කොටින්ම කියනවානම් ඒ අසහන කාරයන්ට නිරුවත යනු මහා 'මැජික්' එකකි.

එවන් පිරිමින් මධ්‍යයේ වුවද ඔබට අවශ්‍යම නම් කොටට ඇන්දාට කම් නැත. නමුත් ඔබගේ ආත්ම ගෞරවය බිලි ගැනීමට මාන බලන පුද්ගලයින් හමුවේ ඔබ ඉතා අවධානයෙන් සිටිය යුතුය. කිමද මා දුටුවා වැනි සිදුවීම් අනන්තවත් සිදුවිය හැක. බොහෝ විට ඒ ජායාරූප නවතින්නෙ අන්තර්ජාලයේ විය හැක. අවසන් ප්‍රථිපලය ඔබගේ ජීවන සහකරුට පමණක් හිමි ඔහු පමණක් දැකිය යුතු බොහෝ දේ ඔබද නොදැනුවත්ව ලොවින් අඩක්ම නැරඹීමයි.

ඔබට රටේ ලෝකෙ සිටින සියලුම පිරිමින් සිතන ආකාරය වෙනස් කිරීමටවත් ඔහුන්ගේ අසහනය සමනය කි‍රීමටවත් නොහැක. නමුත් ඔබේ ආත්ම ගෞරවය රැකගැනීමට ඔබ දැන ගත යුතුය. එය සදහා ඔබ ඕනෑම ස්ථානයකදී අවධානයෙන් සිටිය යුතුය.

මා මුලින් කොට සාය විවේචනය කල නිසාවෙන් ඔබ තාමත් මා 'පුරුෂෝත්තමවාදියෙක්' ලෙස සිතා සිටිනවා නම් මා මෙයට පෙර ලියූ කොන් වුන කොන්දොස්තර'වරිය' කි‍යවන්න. මා පුරුෂෝත්තමවාදියෙක්වත් කාන්තාවාදියෙක් වත් නොව. නමුත් මාද මාව දහසකුත් දුක් විඳ හදාවඩාගත් මවකගේ පුතෙකි, සහෝදරියන් දෙදෙනෙකුගේ සහෝදරයෙකි, ආදරණීය බිරිඳකගේ සැමියෙකි, හුරතල් දියණියකගේ පියෙකි, මිතුරියන් රැසක් සිටින මිතු‍රෙකි. මෙය කියවන ඔබ සැමද මා අදහන පරිදි මාගේ මිතුරු මිතුරියන්ය. මෙය ලීවේ ඔබ සැම දැනුවත් කිරීමේ අරමුණෙන් පමණි.

අවසන් වශයෙන් කීමට ඇත්තෙ මෙපමණකි. මා දූපත් මානසිකත්වයෙන් පෙලෙන්නෙකු නොවේ ඔබ ඔබට කැමතිනම් කොටට ඇන්දත් දිගට ඇන්දත් ප්‍රශ්ණයක් නැත. එය ඔබට ඇති හිමිකමකි. එයට කිසිදු තර්කයක් නැත. නමුත් කරුණාක‍ර ඔබ කුමන ආකරයේ ඇඳුමක් ඇන්දත් ඔබේ වටපිටාව පිලිබදව අවධානයෙන් පසු වන්න. කිමද 'කාන්තාවකගේ වටිනාම වස්තුව ඇයගේ ආත්ම ගෞරවයය'.

(පින්තූරය ගූගල් දෙවියාගෙන් ණයට ඉල්ලා ගත්තකි.)

© ප්‍රියා.

15 December, 2013

උසස් වීම…


"ආ කල්ප… අන්න උඹට ලොක්කා එන්න කිවුවා."

"ලොක්කා කිවුවෙ මෙ පතිරණ මහත්ත‍යා?. ඒ ගමන මොන ම‍රාල‍යක්ද දන්නෑ."

"මග ඉදන් පේන බලන්නැතුව ගිහින් බලපන්කො."

නාමල් ගෙනා හදීසි පණිවිඩය ඇසූ මා පුදුම වූයේ වසරව් එකොලහක් වූ මාගේ සේවා කාලය තුල මා අප ආයතනයෙ කළමණාකරු පෞද්ගලිකව මුන ගැසී තිබුනේ නැති තරම්.

"සර්… මට එන්න කියලා තිබුනා."

"ආ කල්ප එන්න.. එන්න.. වාඩි වෙන්නකො ඉස්සෙල්ලම."

"තැන්ක් යූ සර්."

"මන් කල්පට එන්න කිවුවෙ වැදගත් වැඩකට. කල්පට දෙන්න ගුඩ් නිවුස් එකක් තියෙනවා."

"ඒ මොකක්ද සර්?"

"දන්නවානෙ මිස්ට‍ර් ගුණවර්ධණ ගියාට පස්සෙ අපි තීරණය කලා ඒ පෝස්ට් එකට පිටින් කෙනෙක් නොගෙන ඇතුලෙ කෙනෙක්ව එතන්ට දාන්න.
ඉතිං අපි තීරණ‍ය කලා මාර්කටිං මැනේජර් විදියට ප්‍රොමෝශන් එකක් දීලා කල්පව එතන්ට දාන්න… නිකම්ම නෙමේ හොද ඉන්ක්‍රිමන්ට් එකකුත් එක්ක."

හදිසියේ ලද පණිවිඩ‍ය නිසා කිසිවක් සිතා ගැනීමට නොහැකි වූ මා විනාඩි කිහිපයක් කළමණාකාරතුමාගෙ මුහුණ දෙස බලා නිහඩව සිටියෙමි.

"බොහොම ස්තූතියි සර්…"

"හරි දැන් ගිහින් HR මැනේජර් මිස්ටර් පියුමාල්ව හම්බ වෙන්න. මම කල්පට විශ් කරනවා. ඒ වගේම ඉදිරියට වෙන්න ඕන දේවල් ගැන පියුමාල් කල්පට තේරුම් කරලා දෙයි."

"තැන්ක් යූ සර්. මං දැන්ම ගිහින් හම්බ වෙන්නම්."

…………………………………………………

"ආ මේ ඉන්නෙ. මොකෝ උඹට ලොක්කා එන්න කියලා තියෙන්නෙ?" මානව සම්පත් කළමණාකරුගේ කුටියෙන් පිටතට පැමිණි විගස මුණ ගැසුන නාමක් ඇසීය.

නාමල් යනු මාගේ පාසල් වියේ සිටම මිතුරෙකි. මෙම රැකියාව මා හට ලැබුනේද මෙම ආයතනයේ මට වඩා වසර තුනක අත්දැකීම් ඇති ඔහුගේ උදවුවෙනි.

"උඹ දන්නවද? මට ප්‍රොමෝශන් එකක් ඇවිත් මාර්කටිං මැනේජර් විදියට"

"ආ ඇත්තද?.. මගේ සුභ පැතුම්"

මා ඔහුගෙන් බලාපොරොත්තු වූයේ මෙවන් ප්‍රතිචාරයක් නොවේ. පාසල් වියේ සිටම අප ඇසුරු කල හැටියට ඔහු මේ ආරංචිය අසා සතුටින් පිනා යා යුතුය. නමුත් නිකම්ම නිකම් සුභ පැතුමක්.

මිනිස් සිත පුදුමාකාරය. ඇතම් විට නාමල් මට ඉරිසියා කරනවා වත්ද? ඔව් එයට බොහෝ ඉඩ ඇත. ආයතනය තුල ඔහු මට වඩා වසර තුනක්ම පැරණිය. මාව වැඩට දැම්මේද ඔහුය. එසේ තිබියදීත් ඔහුට හිමි නොවූ අවස්ථාවක් මට හිමිව තිබීමම ඉරිසියාවට කරුණකි. 'බලමුකො මොකද වෙන්නෙ කියලා' මගේ යටි සිත මා සනසවයි.

…………………………………………………

"ආ කල්ප. කොහොමද මචං?"

"රුවන් මං කලින් ඔයාලත් එක්ක එකට වැඩ කරපු එක හරි. ඒත් මං දැන් මෙතන මැනේජර් කෙනෙක්. උඹ බං බොලන් කියලා කතා කරලා මාවත් ඔයාලගෙ ගොඩට දා ගන්න එපා. මාව වැරදයට තේරුම් ගන්න එපා."

මා එසේ පවසන ගමන් ඇසයටින් බැලුවේ නාමල් දෙසය. සැබවින්ම මා හට උවමනා රුවන්ට නොව නාමල්ට මා දැන් ලොක්කෙකු බව හැගවීමටය. ඔහු මට ඉරිසියා ක‍රනවා නම් මා ඔහුව කරේ තබාගෙන පලක් නැත. නමුත් ඔහුගේ හැගුම් විරහිත මුහුණ මා අධෛරයට පත් කල නිසාවෙන් මා ඒ ස්ථානයෙන් පිටවී ගියෙමි නමුත් මාගේ වෑයම සාර්ථක බව හැගුනේ සවස නාමල් මා ඇමතීමට 'සර්' යන වදන භාවිතා කල හෙයිනි. ඒ වදන ඇසෙන විට මා ලබන්නේ අහංකාර සතුටකි.

…………………………………………………

කාලය කෙමෙන් ගෙවමින් තිබේ. නමුත් මා පසු කරමින් පවතින්නේ ඉතා අපහසු කාල සීමාවකි. මා අළවි කළමණාකරු ලෙස වැඩ බාර ගත් දින සිට ආයතනයේ ලාභය පහල බසිමින් තිබේ. එයට ප්‍රධානම හේතුව ලෙස මා දකින්නේ නාමල්‍‍ය. ඔහුත් ඇතුලු අළවි අංශයේ සේවකයින් ඔහුන් සමග එකට වැඩකල මා ඔහුන්ගේ ප්‍රධානියා ලෙස පිලිගැනීමට අකමැතිය. ඒ සියලු දෙනා උසිගන්වන්නේ නාමල් බවට සැක නැත.

"සර්ගෙ හිත හොද නිසයි ඔය ඔක්කොම. නමල් කොහොමත් සර් එක්ක ඉරිසියයි. ඔහොම ඉන්න එපා සර් පතිරණ සර්ව හම්බ වෙලා ඔය ඔක්කොම කියන්න"

මුළු ආයතනයෙන්ම මා හට හිතවත් එකම සේවකයාවූ කාර්‍යාල කාර්‍ය සහයක පියල්ගේ උපදෙස් මත පතිරණ මහතා හමුවීමට හිත හදා ගත්තේ අමාරුවෙනි.

"සර් මට ටිකක් පර්සනල් කතා කරන්න ඕන."

"ඔව් කියන්න කල්ප."

"මං මෙහෙම කියනවට මං ගැන වැරදියට හිතන එපා සර්. පහුගිය ටිකේ කම්පැණි එකේ ලාභෙ අඩු උන එකට හේතුව මම දන්නවා."

"මොකක්…ඒ මොකක්ද ඒ?"

"මට මේක කියන්නත් මොකක්ද වගෙ සර්. මේ ඔක්කොටම මුල නාමල්. මම මාර්කටිං මැනේජර් උන එකට මෑන් ඉරිසියයි. මෑන්ම තමා අනිත් අයවත් උසි ගන්වලා මේකෙ පාඩු කරන්නෙ."

"ඉතිං නාමල් මේවා කරලා අන්තිමෙ මොනවද බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ?"

"වෙන මුකුත් නෙමේ සර් මාව වට්ටන්න. මමනෙ දැන් මාර්කටිං මැනේජර්.."

"හ්ම්ම් හර්…හරි… මං මේකට ඇක්ෂන් එකක් ගන්නම් කල්ප"

"හරි සර්…තැන්ක් යූ."

සියල්ල කියා හිත නිදහස් කරගත් මුත් මාගේ ඔලුව හතරට පැලෙන තරම් වේදනාවක් ගෙන දුනි. මාගේ කැබිනයට පැමිණි මා මේසයට හිස ගසා ගත්තේ හිස කැක්කුම දරා ගත නොහැකිවය.

"සර්… සර්… අන්න අරූ පතිරණ සර්ගෙ කැබින් එක පැත්තට ගියා. ඕකා ෂුවර් එකටම කතාව අනෙක් පැත්ත ගහලා සර්ව අමාරුවෙ දානවා." කැබින් එකට දුවගෙන පැමිණි පියල් පවසන්නෙ රහසිනි.

හිසේ කැක්කුමට කුමක් උවත් ඔහු කියන දේ අසා ගත යුතු නිසා මා පතිරණ මහතගෙ කැබිනය ආසන්නයට ගියේ දුවමිනි. වායුසමීක‍රණය නොකල අප ආයතනයේ කැබින් තුල කතා වෙන දේ පිටට ඇසීම මේ වේලාවට නම් ඇත්තෙන්ම වාසනාවකි.

"නෑ…නෑ…සර් මම කියන දේ පොඩ්ඩක් අහන්න."

"නෑ නාමල් අයි ඇම් වෙරි…සොරි."

"සර් ප්ලීස් එක චාන්ස් එකක් දෙන්න. ප්ලීස්…"

නාමල් පතිරණ මහතා ඉදිරියේ වැද වැටෙන ආකාරය අසා මගේ සතුට නිම් හිම් නැති විය.

"බලනවා අයිසෙ ඔය මනුස්සයට වඩා අත්දැකීම් වලිනුයි විශ්වාසවන්ත කමෙනුයි හැම එකෙන්ම ඔය පෝස්ට් එකට සුදුස්සා තමුසෙයි. කොටින්ම මේ කම්පැණි එකේ මං 100% විශ්වාස කරන එකම මනුස්සයා තමා නාමල්. අපි ඔක්කොම ඔය පෝස්ට් එකට තෝර ගත්තෙ නාමල්වයි. එදා ඒක දැනුම් දෙන දවසෙ නාමල්මයි මට කිවුවෙ ඔයාට වඩා කල්පයි ඒකට සුදුසු අනික කල්ගෙ ෆැමිලි ප්‍රොබ්ලම් වගයක් තියෙන නිසා ඉන්ක්‍රිමන්ට් ලැබෙන නිසා මේ චාන්ස් එක කල්පට දීලා බලන්න කියලා."

"හරි සර් ඒත්…"

"පොඩ්ඩක් ඉන්න නාමල් තාම ඉවර නෑ…… ඒ මනුස්සයව එතනට දැම්මා විතරයි ලොකුකම ඔලුවට ගැහුවා. ඔක්කොම උන්ට ගෑස් පෙන්නුවා. තමුසෙ ඒ යකාගෙ යහළුවා උනාට අනිත් මිනිස්සු එහෙම නෑනෙ. ඒක තමා මේ ටිකේ ප්‍රොපිට් අඩු උනේ."

"හරි සර් මං ඒ ඔක්කොම හ‍රිගස්සනම්. කල්පට තව එක චාන්ස් එකක් දෙන්න."

"වෙරි සොරි නාමල් මමයි ටොප් මැනේජ්මන්ට් එකට උත්තර දෙන්න ඕන. හරි ඒ ඔක්කොම පැත්තකට දාමු මිනිහා අද ක‍රපු වැඩේ. නෑ නෑ… නාමල් දන්නවනෙ මට කේලම් කාරයෝ පේන්න බෑ කියලා…"

"අනේ සර්… ප්ලීස් මේ වතාවට………"

ඔහුන් දෙදෙනා තවමත් කතා කරමින් සිටී. මා දැන් මගේම දෙකණින් ඇසූ දේවල් සත්‍යද? මා ඉබාගාතේ ඇවිදමින් පැමිණ ඇත්තේ ආයතනය ඉදිරිපස බුදු මැදුර ඉදිරියටය. බුදු මැදුර තුලට ගිය මට බුදුරජාණන් වහන්සේගේ පසෙකින් වැඩ සිටින දේව රූප තුලින් දුටුවේ නාමල්ගේ රුවය. මා දෙඅත නලලට ගියේ කෙසේ දැයි මා නොදනිමි.

"මට සමාවෙන්න නාමල්……
මට සමාවෙන්න දෙවියනේ…………"



© ප්‍රියා.

(පින්තූරය ගූගල් දෙවියන්ගෙන් ණයට ඉල්ලා ගත්තකි.)

17 November, 2013

මම කාපු සෙරෙප්පු පාර...


(වාසනාවට 'ඇත්ත' කතාවක්)

ලියන්න කියලා හිතන් හිටපු කතා දෙක තුනක්ම තියෙත්දි මේ කතාව ලියන්න හිතුවෙ පසුගිය දිනක උන සිදුවීමක් නිසයි.

ඒ තමයි අර 'ගුරුවරියක් ශිෂ්‍යයකුගෙ එකම කලිසම කපා දැමීම'. මේ සිදුවීම විවිධ කෝණ වලින් අල්ලා ගත් පිරිස විවිධ කතිකාවන් ගොඩ නැගුවත් සැබෑ තො‍රතුරු නැතිව මේ දෙපාර්ශවයෙන් කවර පාර්ශවයකවත් පැත්තක් මට නොහැකිය. නමුත් මේ ශිෂ්‍යයාගේ මානසික, සාමාජීය, ආර්ථික තත්වය හදුනා නොගෙන ඇය තම සීමාව ඉක්මවා ගියාදෝ කියලත් මට වෙලාවකට හිතෙනවා. ඒත් ඒ වෙච්ච සිද්ධිය හරියට නොදන්න නිසා ඒ කතාව එතනින් නිමි! ;-)

අද මන් කියන්න යන්නෙ මටම උන මගේ අත්දැකීමක්. මුලින්ම මන් කතාවට මෙහෙම එන්නම්.

'ප්‍රියා' ඒ කියන්නෙ මම ඉපදිලා ඔන්න පාසල් දාන කාලෙට ආවම ඔන්න මාව හා හා පුරා කියලා දානවා වත්තල තෙළගපාත 'රත්නපාල' පාසලට. ඒත් අවුරුදු දෙකකට පස්සෙ අපේ ගෙවල් මාරු කරනවා දළුගමින් දෙල්ගොඩ උඩුපිලට. අන්න එතකොට තුන වසරෙ ඉදන් මාව දානවා උඩුපිල කම්මල්වත්ත 'රාජසිංහ ප්‍රාථමික විද්‍යාලයට'. ඒකෙන් 6 වසර්ට එනවා 'දරණගම මහ විද්‍යාලයට' (නෑ නෑ බොලවු ශිෂ්‍යත්වෙ පාස් වෙලා නෙමේ. මම ශිෂ්‍යත්වෙ ෆේල්. :-) ) රාජසිංහෙ එකේ ඉදන් පහ වෙනකම් විතරයි පන්ති තියෙන්නෙ ඒකයි දරණගමට ආවේ.

කොහොමින් කොහොම හරි දරණගම විද්‍යාලෙත් එකම අවුරුද්දයි ඉගෙන ගත්‍තෙ හත වසරට පාස් උන ගමන් උඩුපිල ගේ විකුණලා ආයෙත් අපේ ගම් පළාත වෙච්චි කැළණිය දළුගමටම පදිංචියට එනවා. ඊට පස්සෙ මාව උස්සන් ඇවිල්ලා දානවා හත වසරෙ මුල ඉදන් කැළණිය තොරණ හංදියෙ "වෙදමුල්ල මහා විද්‍යාලයට." එහෙම බැලුවම මන් පාසල් හතරක ඉගෙන ගෙන තියෙනවා. ඒ පාසල් හතරම දුප්පත් පොඩි පාසල්. ඒ පාසල් හතරටම මන් ගරු කරනවා.

ඒත් වෙදමුල්ලත් එක්ක මගේ විශේෂිත බැදීමක් තියෙනවා. මොකද මට තේරෙන කාලෙදි මන් හැදුනෙ වැඩුනෙ ඒ පාසලත් එක්ක. මගෙ ජීවිතේට හුගක් දේවල් එකතු කලේ වෙදමුල්ල (ඔව් ඔව් ප්‍රියම්භිකාවත් සෙට් උනේ පාසලෙන්ම තමා. :-D ). ඇත්තෙන්ම කියනවනම් වෙදමුල්ල තමා මගෙ දෙවනි අම්මා වුනේ.

වටේ ගියා ඇති මන් කතාවට එන්නම්කො. හත වසරෙදි ඉස්කෝලෙට ආවට මොකද මන් ඇත්‍තටම ඒ වෙත්දි හරිම පසුගාමී චරිතයක්. සබකෝලය කියන එක උපරිමයි, පාසල් පැමිණීම අන්‍තිමයි, අපිරිසිදු කම ඉහලයි, ඉගෙනීම අජූතයි. කොටින්ම මම පංතියෙ මුල්ලකට වෙලා ඉන්න කොන් උන චරිතයක්. මන් එක්ක කතාවත් කලේ එකම එකයි. ඒ ඌත් මන් වගේම එකෙක් නිසා.

කොහොමින් කොහොම හරි ඔන්න දැන් මම 10 වසරෙ. අවුරුද්ද මුල අපේ පාසලේ කලා උත්සවයක් සංවිධානය වෙනවා 'වසත් සර වැනුම්' කියලා ඔය උත්සවේ සංවිධාන මණ්ඩලේ හිටපු 'කැළණියේ අමිතසිරි' කියන හාමුදුරුවන්ම තමා අපිට බුද්ධ ධර්මයයි සිංහලයි ඉගැන්නුවෙත්. ඔන්න දවසක් හාමුදුරුවො අපේ පංතියෙන් උත්සවයට සමගාමීව පැවැත්වෙන තරග සදහා නම් ගන්නවා. විවිධ තරග සදහා විවිධ අයව ගන්න අතරෙ හාමුදුරුවො ටිකක් වෙලා මගෙ දිහා බලන් ඉදලා "චතුරංග නිවේදන වලට ඉන්න." කිවුවා විතරයි මාව හත් පාරක් කරකවලා තුන් පාරක් ටොකු ඇන්නා වගේ උනා. ගත් කටටම මන් කිවුවෙ "බෑ" කියලා. ඒත් තුන් හතර පාරක්ම හාමුදුරුවො හොදින් කිවුවත් තරගෙට ඉන්න කියලා මගේ පව බලවත් නිසා මාත් එළුවා වගේ බෑම කිය කියා හිටියා. ඔය අතරෙ හාමුදුරුවො වෙන වැඩක්ට විදුහල්පති කාර්‍යයාලයට වැඩම කරලා විනාඩි 15 කින් විතර ආයෙ වැඩියා. ඒ ගමන් ආයෙ ඇහුවෙ අර ප්‍රශ්ණෙමයි. මහෙත් නොසැලුන උත්තරේ ඒකමයි.

හාමුදුරුවන්ටත් උපරිම කේන්තියි. එදා මගේ කරුමෙට අපෙ පංතියෙ කොල්ලෙක් තුවාලයක් නිසා දාන් ඇවිත් තිබුනෙ 'බාටා' සෙරෙප්පු දෙකක්. ඒකත් දුහුවිල්ලෙන් පිරිලා හරි ප්‍රියමනාප විදියටයි තිබුනෙ. හාමුදුරුවො ඌට සෙරෙප්පුව ගලවන්න කියලා එක පාරටම ඒ එක බාටා එකක් අරන් දුන්නැත්ද මට ඒකෙන්ම කණේ පාරක් !!.

සෙරෙප්පු පාර කාගෙනම ඇස් දෙකෙ කඳුලු පුරෝගෙන මන් වාඩි උනා. හිතා ගන්න පුළුවන්නෙ තිස් ගානක පිරිසක් ඉදිරියෙ සෙරෙප්පු පාරක් කෑවම තියෙන සනීපෙ. කොහොම හරි මට ගහලා හාමුදුරුවො බලෙන්ම මගෙ නම ලිස්ට් එකට දැම්මා. දවස් දෙකකට පස්සෙ තරගෙ. මන් දන්නෑ මටත් සෙරෙප්පු පාරත් එක්ක හාමුදුරුවොත් එක්ක කේන්තියකුත් එක්ක අමුතුම ගටක් ආවෙ. පුළුවන් තරම් පුරුදුවෙලා ගියා තරගෙට. විශ්වාස කරන්න පුළුවන්ද සබකෝලෙන් පිරිච්ච කොල්ලෙක් නිවේදන තරගෙකින් 'පලවෙනියා' වෙත්දි. ඒත් එක උනා. තරගෙ ප්‍රථිපල ආවට පස්සෙ හාමුදුරුවො මගෙන් ඇහුවා කීවෙනියද කියලා. මන් පලවෙනියා කියත්දි උන්වහන්සෙ හිනා වුනා. එවලෙ මගේ හිතේ ඇතිඋන හැගීම මටම හිතා ගන්න බෑ. ඊට පස්සෙ මම ම නම දාලා 'කෙටි කතා' තරගෙටත් හිටියා ඒකෙනුත් දෙවනි ස්ථානය හම්බ උනා. නිවේදන අංශෙන් පලවෙනියා උන නිසා 'වසත් සර වැනුම්' උත්සවේ නිවේදනය කරන්නත් මාව තෝර ගත්තා.

ඇත්තටම කියනවානම් ඒ සෙරප්පු පාර පුදුමාකාර විදියට ධනාත්මක පැත්තට මාව වෙනස් කලා. මම පුදුමාකාර විදියට සමාජශීලී උනා. පංතියෙ කොන් වෙලා හිටපු මන් යහළුවො ගොඩක් ආශ්‍රය කරන්න ගත්තා. අපි ඇති තරම් පිස්සු නැටුවා, ඉගෙන ගත්තා. මගෙ ජීවිතේ පිලිවෙලක් වෙන්න ගත්තා ඒ වෙත්දි පාසලේ සියලු උත්සව වල නිත්‍ය නිවේදකයා උනේ මම. පාඩම් වැඩ වලටත් උනන්දු උනා. සාමාන්‍ය පෙළ සමත් උනා. අපේ පාසලේ තියෙන්නෙ කළා, වාණිජ අංශ දෙක පමණයි. මාත් වාණිජ අංශය තෝ‍රන් අපේ පාසලේම හිටියා.

10 වසර වෙනකම් මුල්ලක හැංගිලා හිටපු මම ඒ වෙත්දි පාසලේ ජනප්‍රියම චරිතයක්. ශිෂ්‍ය නායකයෙක් වෙලා අන්තිමට 'ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායක' කම පවා ලැබුනා.

ඇත්තෙන්ම මට කියන්න ඕන උනේ මෙච්චරයි. සබකෝලයෙන් පිරුන කොලු භාෂාවෙන් කියනවනම් 'හිපාටු' චරිතයක් වෙච්ච මං යම් තරමක් හෝ අළු ගසා නැගිටලා ඉගෙනගෙන මෙහෙම ජීවත් වෙන්නෙ අපෙ හාමුදුරුවන්ගෙ සෙරෙප්පු පහර නිසයි.

ගුරුවරයෙක් වශයෙන් උන් වහන්සේ මගේ දුර්වලතා සහ දක්ෂතා හදුනාගෙන ඒ දක්ෂතා එළියට ගන්න උපාය මාර්ගිකව බෙහෙත් කලා. ඒත් ඔය න්‍යාය හැම ගුරුවරයටම් හැම ශිෂ්‍යායාටම හැම අවස්තාවෙම නොගැලපෙන බවත් මතක තබා ගත යුතු‍යි. ඒ වගේම තමා අපෙ අම්මලා ඔය සෙරෙප්පු කතාව දැන ගත්තෙත් මන් පාසලෙන් අස් උනාටත් පස්සෙයි.

මම දැනටත් සමාජයෙ පොඩිම පොඩි චරිතයක්. සාමාන්‍ය පෞද්ගලික ආයතනයක වැඩ පරික්ෂක වරයෙක්. ඒත් අම්මා තාත්තාටත් පුළුවන් විදියට සලකන් පරස්සාවකුත් කරන් දරුවෙකුත් හදාන් කාටත් ණයක් නැතුව කාටත් අත නොපා සමාජයෙ ඔලුව කෙලින් තියන් ජීවත් වෙන්නෙ එකම චරිතයක් නිසා. ඒ තමයි "කැළණියේ අමිතසිරි" හිමි. කොටින්ම එදා උන්වහන්සේගෙ සෙරෙප්පු පාර නොවන්නට අද මේ බ්ලොග් අවකාශයේ 'ප්‍රියා' කෙනෙකුද නැත.

'කැළණියේ අමිතසිරි' හිමි වැනි ගුරුවරු තව දහස් ගුරුවරු මේ පොළව මත සිටී. තම ගෝලයන්ගේ දෑස් පෑදීමට කැපවන 'කැළණියේ අමිතසිරි' හිමි වැනි සියළුම ගුරුවරුන්ට මේ සටහන පූජෝපහාරයක් වේවා!!.

ප. ලි. ~~
දැන් ඉතිං අපේ මානව හිමිකම් ක්‍රියාකාරීන් 'කැළණියේ අමිතසිරි' හිමිව හොයන් ගිහින් මේ මේ කාලෙදි මේ ළමයට සෙරෙප්පුවන් ගහලා 'අපයෝජන‍යට' ලක් කලා කියලා නඩු එහෙම දානවා නෙමේ ඕන්.

ප. ප. ලි. ~~
මෙය කියවන ශිෂ්‍යයෙකු වෙතොත් මේ කතව ආදර්ශයට ගනිත්වා!
සියළු 'ගුරුදෙවිවරුන්ට' මේ සටහන උත්තමාචාරයක් වේවා!
එසේම මෙ බ්ලොග් අවකාශයේ සැරිසරන 'ඩූඩ් අයියා' ඇතුලු බ්ලොග් ලියන, බ්ලොග් කියවන සියලු ගුරුවරුන්ටත් මේ පෝස්ට්ටුව මල් මිටක් වේවා!!!.

10 November, 2013

දරුවා මගෙ නොවෙද?



(සත්‍ය කථාවක් ඇසුරිනි.)

හිමිදිරි උදෑසනම ගාල්ල සිට තමා ඇතුලු දහස් ගනන් පිරිසකුත් ගෙන කොළඹ බලා පැමිණ කොටුව දුම්රිය ස්ථානයෙ හති හරින යකඩ යකා දෙස මොහොතක් බලා සිටි පියුමි තම ජංගම දුරකථනය ගෙන ඇමතුමක් ගත්තේ සෙනග අතුරෙන් පසෙකට වෙමිනි.

"හලෝ....කොටුව ස්ටේෂන් එකේ....දැනුයි ආවෙ....හරි....හරි....ඉක්මනට එන්න එදා වගේ පරක්කු වෙන්න නම් එපා....හාං...."

ඇමතුම විසන්දි වූ ජංගම දුරක්ථනය තම් අත්බෑගයට දමා ගනිමින්ම දුම්‍‍රියපලින් එළියට පැමිණි පියුමි ගුවන් පදිකමාරුවෙන් පාරෙ අනෙක් පසට පැන ගම්පහ බස් නැවතුම්පල වෙත පැමිණියේ වේගවත් ගමනනි. මීලගට පිටත් වීමට නියමිත බසයට නැගි ඇය පසුපස අසුනට බර වූයේ හති හරිමිනි.

පිටත්වීමට වේලාව ඇති බැවින් තවමත් හතර පස් දෙනකු පමණක් සිටින බසයෙ කවුළුවෙන් පිටතට දෙනෙත් යොමා ගත් ඇගේ මතකය කෙමෙන් අතීතයට පිය මනින්නට වූයේ ඇයටද හොරෙනි.
........................................

නැතිබැරි කම දෝත දරා උපන් පියුමි උසස් පෙළට මුහුණ දීමට අධ්‍යාපනය හදාරමින් සිටියද ඉගෙනීමේ වාසනාව පරදවා නැතිබැරි කමේ අවාසනාව ජය ගත්තේ යන්තම් 18 සම්පූර්ණ වූ සැනින් නිවසටම පැමිණි මංගල යෝජනාවට ඇගේ දෙමාපිය කැමත්ත හිමි වූ බැවිනි. එයට ඇගේ අකමැත්ත ප්‍රකාශ කිරීමට තරම්වත් ඇයට ඇගේ ජීවිතය පිලිබද අයිතියක් නොවුනි.

"මේ බලපන් කෙල්ලෙ අවුරුදු 15ක් කියන්නෙ මහා වයසක්ද බං. අනික බදින පිරිමියා කෝමත් ටිකක් වයස වැඩි උනොත් තමා පවුල් ජීවිතේ සාර්ථක" පියුමිගෙ මව පිටුපස කුස්සි කෑල්ලේ සිට පවසන්නේ කටගොන්නක් බීගත් තම සැමියා පැමිණ එය අසා සිටින බව නොදැනය.

"අවුරුදු 33ක් කියන්නෙ වයසක්ද යකෝ. බොට මතක නැත්ද සුමනො, මන් උඹව ගේනකොට මට 35ක් බොල 35ක්!. අනික ඒ මනුස්සයාට මොනවැයෙන් අඩුවක්ද?. ඉන්න ගේ වත්ත දේපළ... ඔය අනම් මනම් කියවලා මේ මගුල නොකෙරුනොත් තොපි ජීවත් වෙන්න හිතන්න එපා! දැනගන්."

දෛවය පමණක් නොව තම ආදර දෙමාපියන් පවා තමාට එරහි වූ බැවින් අවසන පියුමිට උරුම වූයේ හිරිමල් වියේ සිටින තමාට වඩා අවුරුදු 15ක් වයසැති සරණතිස්ස සමග රන්හුයෙන් දෑගිලි බැද ගන්නටය.

පාරම්පරික වලවුකරුවකු වූ සරණතිස්සට රැකියාවක් කිරීමේ උවමනාවක් නොවීය. අලුතගෙනා රූමත් බිරියත් මවත් සමග විශාල නිවාසේ ජීවත් වූ සරණතිස්ස මත්පැනට ඇබ්බැහි වූවකු නොවූයේ නම් ඇගේ වාසනා ගුණයක් නිසාය.

කාලය කෙමෙන් ගෙවමින් වසර දෙකක් ගත වූයෙ කාටත් හොර රහසේය.

"ඈ මාග්‍රට් අක්කෙ අපේ සරණතිස්ස ලමයා දැන් පෙලවහක් වෙලා සෑහෙන්න කාලයක්නෙ බං. කෝ තාම උඹට මුණුපුරෙක් දෙන්න හිතලා නැතැයි??"

"අර උඩහා ගෙදර කෙලී බැදලා ගිහින් මාස පහයි. අන්න ඒකිට බඩට මාස හතරක්ලු. ඒක නෙමේ මේ අපේ පියුමි කෙල්ලගෙ තාම නැත්ද වෙනසක්??"

තම නිවසේ අළුයට සැගව තිබූ ගිනි පුපුරු තම නෑ හිතමිතුරන් ගොඩ දමන විට සරණතිස්සගේ මවගෙන් පියුමිට හිමි වූයේ සාම්ප්‍රදායික නැන්දම්මෙකුගේ සැලකුම් වලිනුත් ඔම්බට ගිය කෲර සැලකුම්‍‍ය.

"අපේ එකත් ගිහින් ගිහින් කර ගැහුවනෙ දරුවෙක් වදාගන්න බැරි වඳ පීදිච්ච කෙසෙල් ගහකට."

"ටිකක් කට වහගෙන ඉන්න අම්මෙ පිස්සු හැදිලා ඉන්න මාව තවත් පිස්සු වට්ටන් නැතුව."

ස‍රණතිස්සගේ වුවද මත‍ය වූයේ රූප‍යට රැවටී දරු සම්පත් අහිමි පියුමිව කරේ එල්ල ගත්තා වැන්නකි.

"අම්මලා වුනත් ඇත්තනෙ කියන්නෙ. මට දැන් 35ක් තවත් වයසට ගිහින් දරුවෙක් ලැබුනත් ඒ ලමයා ලොකු වෙත්දි මන් හැරමිටියෙන් යයි."

පියුමිට තිබූ එකම සැනසීම වූ බේබද්දෙකු නොවූ සැමියා හොදම බේබද්දෙකු බවට පත් වූයේත් ගෙදර නිතර ඇවිලුන අඩදබර මධ්‍ය‍යේය.

උසස් පෙළ කඩ ඉම ගෙවා ගැනීමට නොහැකි වුවද ඒ දක්වා අධ්‍යාපන‍ය හදාරා සිටි පියුමිට නවීන වෛද්‍ය ක්‍රම පිලිබදව දැනුමක් තිබුනේ වාසනාවටදැයි අවාසනාවටදැයි ඇයවත් නොදැන සිටියා විය යුතුය.

"දැන් ළමයි නෑ කියලා බය වෙන්න දෙයක් නෑ. ඒවටත් බෙහෙත් තියෙනවා. අනේ මාත් එක්ක කොළඹ යන්. කාසල් එකේලු ඒ ක්ලිනික් එක තියෙන්නෙ."

"තමුසෙට ඕන්නම් යනවා මොකද මට ලෙඩක් අඩුපාඩුවක් තියෙනවායෑ බෙහෙත් ගන්න."

තම සැමියා පවා උනන්දු නොවූවද පියුමි ප්‍රතිකාර සදහා කාසල් වීදියේ කාන්තා රෝහල් සායනයට තනිව හෝ යාමට ගන්නේ දරදඩු තීරණයකි. දරුවෙකු නැතයි ඇයට අවලාද නගන නැන්දම්මාවත් අතැගිලි බැදගත් සැමියා වත් ඇයගේ තනියටහෝ ඇය සමග පමිණියේ නැත.

දෙතුන්වර සායන වලටද වෛද්‍ය පරික්ශණ වලටද සහභාගි වූ ඇයට එවායේ ප්‍රථිපල වලින් දන ගැනීමට ලැබුනේ ඇයට දරුවෙකු ලැබීම සදහා කිසිදු අඩු පාඩුවක් නොමැති බවය.

"තිස්ස, අනේ ඊලග පාර ක්ලිනික් එකට මාත් එක්ක යන් ඩොක්ටර් කිවුවා එන පාර හස්බන්ඩ්ව අනිවාර්‍යෙන්ම එක්කන් එන්න කියලා."

"හස්බන්ඩ් කෙනෙක් නෑ කියනව ඉතිං."

"දැන් මේ රෑත් වෙලා කොහෙද යන්නෙ?"

"මගුලෙ... තමුසෙට අනවශ්‍ය දේවල් හොයන්නැතිව ඉන්නවා..." ස‍රණතිස්ස සුපුරුදු ලෙසෙ එදිනද රාත්‍රියේ නිවසින් පිට වූයේ මත්පැනින් සප්පායම් වීමට බව පියුමි නොදැන සිටියා නොවේ. නමුත් වෙනදාට වඩා ඔහු වෙනදාට වඩා ප්‍රමාද වන විට ඇය තම පැරණි පන්නයෙ දුරකතනය අතට ගත්තෙ ඔහුට ඇමතුමක් ගෙන බැලීමටය.

"හලෝ....හලෝ.... තිස්ස...."

"හලෝ කවුද මේ?..."

"හලෝ....තිස්ස...."

"තිස්ස..හි..මම තිස්ස නම් නෙමේ හැබැයි මේ පැත්තෙන් දැන් මුවෙක් නම් දිවුවා...තිස්සත් පස්සෙන් දිවුවද දන්නෑ...හි...හි..."

"සොරි...රෝන් නම්බර් එකක්.." ඇමතුම විසන්දි විය. ඇයට එක් අංකයක් වැරදිනි. එක් අංකයක් වැරදීම ඇයට ජීවිතයම වරදාවි යැයි ඇය සිහිනෙන් වත් නොසිතුවාට සැක නැත.

පසු දිනද එම අංකයෙන් ඇයට ඇමතුමක් පැමිණි අතර ඇයට නිදහසේ ඇමතුමට සම්බන්ද වීමට හැකි වූයේ සුපුරුදු ලෙස සරණතිස්ස දිනපතා නිවසට එන විට අළුයම වන නිසාය.

හුරතල් කතාවෙන් ඇයට ලංවන කසුන් ඇයට සත්‍යම පවසන අතර ඇයද ඔහුට ඇගේ ජීවිත කතාවම පවසන්නෙ ඔහුගේ ආදර වදන් හමුවේ අසරණ වූ මුවැත්තියක ලෙසිනි.

කසුන්ද විවාහා වී දියණියකද සිටින පියෙකි. රාත්‍රි වැඩ මුරය අතර පැමිණි ඇමතුමෙන් හදුනාගත් පියුමි පිලිබද අනුකම්පාව මුසු ආදරයක් ඔහුගේ සිතේද දළුලමින් තිබුනේ ඔහුටද රහසේය.

"මේ 26 මගෙ ඕෆ් එක එදාට ඔයා ක්ලිනික් කියලා එන්න. මට ඔයාව දකින්න ආසයි."

"මටත් දකින්න නම් ආසයි...ඒත් මට බයයි කසුන්.."

දිනක එසේ ඇරඹි කතා බහේ ප්‍රතිපලයක් ලෙස නොදැක සිටි පෙම්වත් යුවල හමුවී තනිවන්නෙ ඔහුන්ගෙම ලොවකය. නමුත් ගැටලුව ඒ ලොව ඉදිවන්නේ අසම්මත ලෙස හෝටල් කාමරයක් තුල වීමය.

ඒ හමුව සිදුවී තවත් මාස හතරකට පසු අද දිනද ඇය සායනයේ නාමයෙන් කොළඹ එන්නේ කසුන් සමග පෙම් සුව විදීමටය. නමුත් ඇයගේ සිතේ තෙරපෙන දේ දන්නේ ඇයම පමණි.

"කිරිබත්ගොඩ..කඩවත..කිරිල්ලවල..බැලුම්මහර..මිරිස්වත්ත..ගම්පහ..ගම්පහ..ගම්පහ...."

කොන්දොස්තරගේ හඩින් අතීතයෙන් මිදුන පියුමි වටපිට බැලුවේ තාමත් තමන්ට නුහුරු නගරයේ තමා සිටින්නේ කවර ස්ථානයේ දැයි දන ගැනීමට මෙනි. තාමත් බසය පසු කරන්නෙ ආමර් වීදිය‍ය.

"මිරිස්වත්ත එකක්"

ටිකට් පතක් ගෙන ඇය නැවතත් කවුළුවෙන් පිටතට දෙනෙත් යොමාගෙන ජීවන ගමනේ තමා පසු කර වේගයෙන් ආපස්සට ඇදීයන නගරයන් දැස බලා සිටියේ හැගුම් විරහිතවය.

"අප්පේ අද නෙමේ ඔයානෙ පරක්කු." මිරිස්වත්ත නැවතුම්පලින් බැසගත් සැනින් කසුන්ව හමුවීම පියුමිට නම් සැනසීමක් ගෙන දුන්නාට සැක නැත.

කාලය ගෙවී යයි සැමට හොරෙන් කාටත් වරදක් නොකල අහිංසක නමුත් අසම්මත පෙම්වතුන් යුවලක් මිරිස්වත්ත නැවතුම් පලක කුඩා කාමරයක් තුල පෙම්සුව විදිමින් සිටී.

පෙම් සුව පමණක් නොව කම් සුවද විදිමින් සිටි දෙදෙනාටම පැය දෙකක කාලය ගෙවීයනු නොදැනීම අරුමයක් නොවේ. දෙදෙනාම නාගෙන පිටත්වීමට සූදානම්වන මොහොතේ පියුමි දින දෙකක්ම තමා මේ පිටස්තර පුද්ගලයෙකුත් සමග යහන් ගත වූ ඒ යහනේම හිද ගත්තේ දිගු කතාවාට මුල පිරීමට බව කසුන්ට තේරුණේ ඉවෙන් මෙනි.

"ඇයි බබා.." කසුන් අසන්නේ පියුමිගේ ඔලුව අතගාන ගමන්ය. ඇගේ දෙනතේ තෙරපෙන කදුලු බිද ඔහු දකින්නෙ ඒ මොහොතේය.

"කසුන්...මට සමාවෙන්න මන් ආයෙ ඔයාව හම්බවෙන්න එන්නෑ.. මට ආයෙ කෝල් කරන්නත් එපා.. මන් ජාති ජාතිත් ඔයා එක්ක තරහක් නෑ. ඇත්තටම...ඇත්තටම කියනව නම් මන් ඔයාට ණ‍ය ගැතීයි..." පියුමිගෙන් පිට වන්නෙ වදන් වලට වඩා ඉකිබිදුමකි.

"මොකක්ද පියුමි ඔයාට වෙලා තියෙන්නෙ. කියන දෙයක් තේරෙන්න කියන්න ළමයො..."

"මට සමාවෙන්න කසුන් ඔයා මට දෙවිකෙනෙක්. තිස්ස මට මොනවා දුන්නත් එයාට මට දරු පැටියෙක් දෙන්න බැරි වුනා. ඒ මදිවට ඒ මගේ අඩුවක් කිය කිය හැමෝම මට වද දුන්නා. මන් මේ ආරංචිය මුලින්ම කියන්නෙ ඔයාට....... මම...මම....අම්මා කෙනෙක් වෙන්න යන්නෙ. දැන් මාස හතරයි."

"මොකක්...!!!"

"ඔව්..කසුන් ඔයා බය වෙන්න එපා. මන් දන්නවා ඔයාටත් දරු පවුලක් ඉන්නවා. ඒ වගේම මේ මගෙ බඩේ ඉන්න දරුවත් ඔයාගෙ. ඒත් මේ දරුවාවත් මන්වත් ආයෙ ඔයාගෙ ජීවිතේට එන්නෑ. අපි දෙන්නම සදහටම ඔයාගෙ ජීවිතෙන් යනවා.... ආයෙ මාව හම්බවෙන්න හදන්න එපා.... ආයෙත් කියන්නෙ මන් ඔයාට ජාති ජාතිත් ණයගැතියි.... ඔයා මට දෙවි කෙනෙක් කසුන්....."

"මට මොනවා කියන්නද තේරෙන්නෑ පියුමි, ඒත් මන් නිසා ඔයාගෙ ජීවිතේට යහපතක් උනානම් මට ඒ ඇති. මාත් ඔයාට ආයෙ කරදර කරන්නෑ. ඒත්.....මගේ දරුවව හොදට බලා ගන්න... තාත්තාගෙ නම මට දෙන්න බැරි උනත් එයාගෙ ඇගේ දුවන්නෙත් මගේ ලේ..... එයාව හොදට බලා ගන්න. ඔයා සංතෝසෙන් ඉන්නවානම් මට ඒ ඇති...."

ගෙවී ගිය තවත් හෝරා කිහිපයකට පසු කසුන්ගෙන් සමු ගනිමින් ඔහුගෙ ලෙයින් සෑදුනු දරු ගැබත් දරා පියුමි ගාල්ල බලා දිවෙන දුම්‍‍රියට ගොඩ වූයේ කසුන්ගේ මතකයන් සියල්ල කොටුව දුම්රිය ස්ථානයේ අතරමං කර දමමිනි.

© ප්‍රියා.


ප. ලි. ~~
මුලින්ම කියන්න ඕන මෙය 'කෙටි කතා' ලේබලෙන් දැම්මට මේ නිර්මාණයට පාදක වුනේ සත්‍ය සිදුවීමක්.
මන් කලින් වැඩ කලේ 'තත්ව සහතික' දෙන ආයතනයක 'ක්ෂේත්‍ර නිළධාරියෙක්' විදියට. ඉතිං ඒ ඉත්දි අපිට විවිධ ආයතන වල පරීක්ශා කිරීම් වලට යන්න වෙනවා. මන් වැඩි පුරම කලෙත් රාත්‍රී සේවා මුරය. එහෙම මන් වැඩිම කලක් පරීක්ශා කිරීම් කල ආයතනයක සේවය කල, එයින්ම හදුනා ගත් මගේ මිත්‍රයෙකුට උන සිදුවීමක් තමා මේ. (ඔය පලමු මිස් කෝල් එක එන වෙලාවෙත් අපි එකට රාත්‍රී සේවයෙ.)

මේ වගේ සමාජයට යමක් ගත හැකි අත්දැකීම්, කතා කිහිපයක්ම තියෙනවා. 'කියවන එක් අයෙකුට හෝ ප්‍රොයෝජනයක් ගත හැකි' යැයි හිතන කතා පමණක් අවස්ථාව ලැබෙන හැටියට ඉදිරිපත් කරන්නම්.

මේ සිදුවීමට දැනට අවුරුදු තුනක් විතර ඇති. ඒ දරුවටත් දැන් අවුරුදු දෙකක්වත් ඇති. එහෙම තියෙත්දි මන් මේ කතාව දැම්මෙ මේකෙ සෑහෙන්න ගත යුත්තක් තියෙන නිසයි. මෙතනදි පෞද්ගලිකව මට කාටවත් ඇගිල්ල දික් කරලා වැරදියි කියන්න බෑ. මන් දකින විදියට වැරද්ද "සමාජ ක්‍රමයෙයි, හණ මිටි අදහස් වලයි'.

මේ මං ඇස් පනා පිට දැකපු එක සිදුවීමක් පමණයි. මේ සමාජයේ තවත් පියුමිලා, සරණතිස්සලා, කසුන්ලා කොතෙක් ඇත්ද??. පියුමිගෙ දරුවො වැනි දරුවන් තව කොතෙක් ඇත්ද??
"වරද කොතැනද ???........"

(නම්, ගම්, ප්‍රදේශ සියල්ලම වෙනස් කරන ලද සත්‍ය සිදුවීමක් ඇසුරින් නිර්මාණය කරන ලදි. ඉදිරිපත් කිරීමේ පහසුව උදෙසා සිදුවීමේ යම් යම් ස්ථාන වෙනස් කරන ලදි.)

© ප්‍රියා.

27 October, 2013

සමාවෙන්න අම්මේ.....

"නෑ බං මම නම් කියන්නෙම ඔහොම උන්ට කවදා හරි සහ ගහනවා. කාට උනත් ඒක පොදුයි. යකෝ තමන්ගෙ අම්මා තාත්තාට සලකගන්න බැරි දරුවො දරුවොද බං" රුවන්ගේ උද්වේගකාරී හඩින් ආපනශාලාවෙ අසල සිටි දෙතුන් දෙනකුම එදෙස බලා නැවතත් හැරුනෙ සිනා මුසු මුහුණෙනි

"ඒත් රුවා බලපන් තමන්ට බලාගන්න අමාරුයි නම් ඉතිං වැඩිහිටි නිවාසයකට හරි දාන්න වෙනවනෙ බං. මහපාරට දානවට වඩා ඒක හරි වටිනවනෙ. උඹට ඕවා තෙරෙන්නෑ උඹ බැඳලා ළමයි හම්බවෙන කාලෙදි උඹේ අම්මා තාත්තා දෙන්නම නැති වෙලා ඒ වගේද බං අපිට?" ශාන්ත පවසන්නෙ හඩ බාල කරමිනි.

කෑම පැයෙදී ඇතිවෙන මෙවන් කතා බහට ජගත්ද සක්‍රීයව දායක වන නමු‍ත් අද දින ඔහුගේ නිහඩ බව මිතුරන්ට ගැටළුවක් නොවූයේ ඔහු දින දෙක තුනක පටන් වැඩි කතාවක් බහක් නොමැති නිසාවෙනි.


"මේ ඒක නෙමේ අපෙ ලොක්කන්ටත් පිස්සු මචං අර මග යන්න පණ නැති වයසක මනුස්සයෙක්ව ක්ලීනින් වලට අරන් තියෙන්නෙ."

"අන්න බලපං මන් කිවුවෙ බොරුද දැන් ඒ ගෑණු මනුස්සයාගෙ දරුවො ඒ මනුස්සයව පාරට දාපු නිසානෙ ඒ මනුස්සයට යන එන මන් නැති වෙලා තියෙන්නෙ. මඩමකටවත් දාලා තිබ්බා නම් ඔහොම වෙන්නෑනෙ" ශාන්ත තවමත් සිටින්නෙ තමා කිරීමට බලාපොරොත්තු වන ක්‍රියාව සාදාරණීකරනය කරමිනි.

'දඩාස්' හඩ නන්වමින් භාගයක් ඉතිරිව තිබූ කෑම එකත් ගෙන නැගී සිටි ජගත් ආපන ශාලාවෙන් පිටව ගියේ වේගයෙනි.

"මොකෙක්ද බං ඌට වැහුන යකා"

"අනේ මංදා රුවා ඕකා දවස් දෙක තුනක ඉදන් ඔහොම්මයි."

................................................

"මේ මගේ මේසේ යට පොඩ්ඩක් මොප් කරලා දෙන්න කුසුමා. මගෙ අතින් තේ ටිකක් හැලුනා. ඉන්න හම්බවෙන්නෑ දැන් ඇඹලයො වහයි." කාන්ති වයසක පිරිසිදු කිරීමේ සේවිකාවට පවසමින්ම නැගී සිටියහ.


"කුසුමාට ළමයි එහෙම නැත්ද?" එහා මේසයේ සිටින ශාන්තගෙන් පැනයකි. "අනේ මගෙන් ඒ ගැන අහන්න එපා රත්තරන් මහත්තයෝ."

"ඇයි ඒ දරුවෝ සලකන්නැත්ද?"

"අනේ එහෙම නෑ මහත්තයෝ ඒ දරුවන්ටත් ඒ දරුවන්ගෙ පවුල් තියෙනවා නොවැ."

"අනුන්ගෙ මගුල් හොයන්නැතුව වැඩක් කර ගනිල්ලා බං" හිදගෙන සිටි පුටුව පසෙකට ඇද දමමින් නැගී සිටි ජගත් කාර්‍යාලයෙන් පිටතට ගියේ කේන්තිය සිතේ දරා ගනිමිනි.

.............................................................

"කොහෙද සමන් මේ ගාල කඩා ගෙන වගේ දුවන්නෙ?"
"හරි වැඩේනෙ ශාන්ත මහත්තයා අර කුසුමා බාත්රූම් එක හෝදන්න ගිහින් ලෙස්සිලා වැටිලානෙ. GM මහත්තයාගෙ වාහනේට දාලා ඉස්පි‍රිතාලෙට යැවුවා රුවන් මහත්තයත් එක්ක."

"එහෙමද? අපේ ජගත්ව දැක්කෙ නැත්ද?"

"හ්ම්ම්.. කුසුමාව ගෙනිච්ච වෙලාවෙ ඔෆිස් එකේ දැක්කා.. ඊට පස්සෙ නම් නෑ"

............................................................

කාර්‍යාලය තුලට පිවිසෙන ශාන්තට දක්නට ලැබෙන්නෙ තම මේසයට වී ඔළුව තබාගෙන සිටින ජගත්‍‍ය.

"මොකෝ මචං අසනීපයක්ද?." "නෑ බං ඔළුව ටිකක් කකියනවා කැරකිල්ල වගේ."
"පැන්ඩෝල් දෙකක් ගහනවද? ගෙනත් දෙන්නද්ද?"

ට්‍රීං...ට්‍රීං... ට්‍රීං...ට්‍රීං...

නාද වෙන කාර්‍යාල දුරකථනයට පිළිතුරු ලැබෙන්නේද ශාන්තගෙනි.

"හෙලෝ....ආ...ඇත්තද මචන් හරි හරි මං කියන්නම්...... ඕකේ උඹ ඔය වැඩ ටික කරලා දාලම වරෙන්.....ඕකේ රුවා ඕකේ."

"හරි වැඩේනෙ ජගා.... අර කුසුමා වැටිලා රුවන් ඉස්පිරිතාලෙ ගෙනිහින්නෙ. ඒ මනුස්සයා දැන් නැති වෙලා. GM ස‍ර්ට කියන්නලු. උඹ ඔහොම්ම හිටපන් මම සර්ට පණිවිඩේ දීලා එන්නම්"

"මො...මො...මොකක්ද උඹ කිවුවෙ".
"අර කුසුමා නැති වෙලා බං.......ඒ උඹට මොන යකෙක් වැහුනද?....ජගත්....ජගත් නැගිටපන් බං...මොකද මේ.. ඇයි මේ නැගිටපන් මනුස්සයෝ.....අර කාන්තිලත් මේ පැත්තට එනවා........ඇයි බං මේ....??"

ජගත් කතා කි‍රීමට උත්සහා ගත්තද ඔහුගේ වදන් පිට වන්නේ කඩින් කඩය "ඒ....ඒ....කුසුමා...කුසුමා වෙන කවුරුත් නෙමේ.....වෙන කවුරුත් නෙමේ.... මගේ.... මගෙ.... අම්මා... මගෙ අම්මා."

"මොකක්!!"

ඉගිල ගිය විනාඩි දෙක තුනකින් පසු ඔහුන් දෙදෙනාම යම් දුරකට සංසුන් වී සිටි අතර දෙදෙනාම එකවර මුහුණට මුහුණ බලා ගත්තේ මීට දින දෙක තුනකට පෙර තමන් දෙදෙනා ඇසූ යම් කතාවක් දෙදෙනාටම එක්වර මතක් වීමෙනි.


"මම නම් කි‍යන්නෙම ඔහොම උන්ට සහ ගහනවා."



© ප්‍රියා *
ප්

21 September, 2013

~~ඔබ නමින් මියෙමි මා~~

~~~ඔබ නමින් මියෙමි මා~~~



හැගුම් රළ කැළබිලා...
වදන් වැල ගොළු වෙලා...
නෙතින් නෙත පටලලා...
කෙසේ ඉමු සැනසිලා...

ලොවම අප දෙස බලා...
වැහැසි බස් දොඩවනා...
අප දෙදෙන එක් වීම...
ඔවුන් නොම ඉවසනා...

රුපු දෙනෙත් සිය ගනන්...
අප දෙසට යොමු වෙලා...
සියුම් ඉරියවු පවා...
ඔහුන් ලුහු බදින්නා...

මතු භවෙක අපි අපේ...
වී යලිත් ඉපදෙනා...
ඒ භවේ එනතුරා...
ඔබ නමින් මියෙ
ම් මා...
©චතුරංග ප්‍රියශාද්*

(11/04/2013)

15 April, 2013

සිතුවිල්ලක ඇරඹුම......

සබද අපි කදු නොවෙමු උනුන් පරයා නැගෙන.....
සුනිල දිය දහර වෙමු එකම ගගකට වැටෙන......