"වල්…ලවු වෙ ආමුට… කියන…වා මං…
පුංචි ආමුයි මග්ගෙ මන…මාලී
පුල්ලී ගොනා බැඳි…… ආ… අම්මේ……"
"මොකක්ද පුතේ මේකෙ තේරුම… උඹ අදත් බීලා නේද…??"
"බී… බීලා. මගෙ අම්මා මේ පිස්සු කතා කරනවද… මම බීලා නෑ…"
"මොකද බං මේ කවදාවත් නැතිව මා එක්ක හුරතල් වෙන්න එන්නෙ…?"
"මම අම්මගෙ හුරතල් පුතානෙ…"
"ඇයි මොනවත් ඕන වෙලාද මේ හොද පෙන්නන්නෙ…"
"පි… පි… පිස්සුද…??"
පැමිණි ලෙසම වැනි වැනී ගොස් කොටස් තුනකින් යුත් නිවසේ සාලය යැයි කිව හැකි ඉඩේ ඔහු වෙනුවෙන්ම දමා තිබූ රෙද්දේ වැතිර ගත් තම පුත් ජයන්ත දෙස සුමනා බලා සිටියේ සුසුම්ලමිනි. නිවසේ අඩු පාඩු වැඩි වන තරමටම ජයන්තගේ බීමද වැඩි වන්නේ තමාගෙත් තම දියණියගේත් අවාසනවට බව ඇය දැඩිසේ විශ්වාස කලාය.
උදෑසන අවදි වුවද නැඟිටීමට තරම් ශක්තියක් නොවූ ජයන්ත බලා ගත් අත බලා සිටියේ ඊයේ දින අවසන් සිදුවීම් පෙළ මතක් කර ගැනීමටය.
"උඹලගෙ ගමේ කිසි ෆන් එකක් නෑ බං…"
"ෆන් එකක්…???"
"ඔව් බං කිසිම ගතියක් නෑනෙ… කනවා බොනවා ඇර වෙන කිසිම මඟුලක් නෑ…"
"කෑමයි බීමයි තියෙනවා නම් වෙන මොනවද බං…???"
"යකෝ… කාලා බීලා සැපක් අරන් නිදා ගන්න එපෑ. අන්න ඒ වැඩේ…??"
"ආ… අන්න එහෙම සිංහලෙන් අහන්න එපෑ. හ්ම්ම් ඒකට නම් ඉතිං… අර මැරිච්ච කළු ඇල්බාගෙ ගෑණි තමා…… දරුවො දෙන්නෙක් හිටියට මොකෝ…… ඒකි තාම කෙල්ල වගේ බං…"
"කෙල්ලෙක් වගේ… ප්හු… වරකා කාලා නැති උඹලට නම් ඔය වැල ගෙඩිත් වරකා වගේ පේනවා ඇති. ඒත් රස දන්න මිනිහා වෙච්චි මට ඒවා කන්න බෑ බං.… නැත්ද හොද විස්සෙ විසිදෙකේ ඒවා…"
"එච්චර පොඩි කෑලි කොහෙන්ද බං මේවට… අරකිටත් 35කට කිට්ටුයිනෙ."
"එහෙනම් ඉතිං ඒ වැඩේට කොළඹ යන්නම වෙනවා…… එහෙ ඉන්න සුරංඟනා කෑලිත් එක්ක මේවයෙ උන්ට හැරෙන්නත් බෑ. අවුරුදු දාසයෙ ඉදන්. කෙට්ටුද මහතද ඕන එකක්…"
"එච්චර ලස්සන පොඩි උනුත් ඉන්නවද බං…??"
"ජයන්ත… ජයන්ත… ලස්සනයි වයසයි කන්නද බං සල්ලි තියෙනවා නම්… ඒවා සුපිරි බඩු බං…"
"කීයක් විත‍ර වියදම් වෙනවද සුනිල්…??"
"හඃ හඃ හඃ… ඇයි උඹටත් හිතුනද වැල බැහැපුවා නොකා හොද වරකා කෑල්ලක් කන්න. හ්ම්ම්ම්…… මගෙ යහළුවෙක්ගෙ පොට් එකක් තියෙනවා… හෝටලේක… උඹ පන්දාහක් සෙට් කර ගනින්කො……"
ගමට පැමිණ තවමත් මාස දෙක තුනක් වුවද සුනිල් ජයන්තත් සමඟ එක් වූයේ කුණු එකතු වන්නේ කුණුගොඩකටම බව සනාථ කරමිනි. ව්‍යාපාරිකයෙක් යැයි පැවසුවද සුනිල්ගේ ව්‍යාපාර මොනවාදැයි ජයන්ත නොදැන සිටි මුත් ඔහු සමඟ එකතු වී සිටියේ ඔහුගේ මුදලින් ලැබෙන මත්පැන් පොද ගංජා සුරුට්ටුව… ලැබුනොත් පමණක් කුලී වැඩක් කර එයිනුත් බොන නොලැබුනොත් මවගෙන් ගසා කන රස්තියාදු කාරයෙකු වූ ජයන්තට මහමෙරක් වූ නිසාවෙනි.
"මොකෝ පුතේ, නිදි පැඳුරෙ ඉදන්ම කල්පනාව??"
"මුකුත් නෑ……හ්ම්… මේ… මට හෙට රුපියල් හත්දාහක් ඕන.…"
"හෙට…?? කොහෙ තියන සල්ලියක්ද පුතේ…"
කැඩී තිබූ සරම ගැට ගසා ගනිමින්ම නැගිට ගත් ජයන්ත මව දෙස බැලුවේ දවා හළු කරන බැල්මකි.
"කොහෙන් හරි කමක් නෑ මට ඕන.… හෙ…ට ඕ…නෙ. තේරුණානෙ. එච්චරයි."
"උඹට හිතක් පපුවක් නැත්ද බං. අර කෙල්ල අහරෙ දුක් මහන්සි වෙලා හම්බ කර කර එවනවා… උඹ ඒවා කාබාසිනියා කරනවා… උඹට නංඟියෙක් ඉන්නවා අම්මෙක් ඉන්නවා කියලා ගානක් වත් තියේද?… පව් මයෙ කෙල්ල.…"
"ඔයාට කවදත් කෙල්ලනෙ පව්.… මට ඒවා වැඩක් නෑ. මට හෙට හත්දාහක් දෙන්ඩ නැත්නම් ගෙදර නොහිටියට කමක් නෑ…"
කෝපයෙන් පහල ලිඳ දෙසට යන ජයන්ත දෙස සුමනා බලා සිටියේ ශෝකයෙන් සුසුම් ලමිනි. සැමියා මිය ගිය තම පවුලේ බර කරට ගැනීමට සිටින තම පුතා ගමටම බරක් වෙත්දි ඊට බාල දියණිය පවුලේ බර කරට ගත්තේ සුමනාට සැනසීමක් වෙමිනි.
දියණිය අවසන් මස එවූ මුදලෙන් ඉදිරි දින කිහිපයේ කෑමටත් ඇගේ හදීසි උවමනා සදහාත් කොයිදේටත් ඉතිරිව තිබුනේ සඟවා තිබූ රුපියල් හාරදහසක් පමණි. ඉතිරි තුන්දහස සොයා ගැනීමට නැතිම තැන ඇය සතු එකම රන් පළදනාව වූ දියණියම මිලට ගෙන දුන් කරාඹු ජෝඩුව හංදියේ මධ්‍යස්ථානයට දී මුදල් කර ගත්තේ ඉල්ලූ රුපියල් හත් දහසට සතයක් හෝ අඩු වුව හොත් ජයන්තගෙන් විසුමක් නොවන බව දන්නා නිසාමය.
"තව දුරද බං සුනිලො…?"
"තව පොඩ්ඩ දුරයි… හික්… බය නැතිව හිටින්. මම උඹටත් එක්ක කෑලි දෙකක්ම එවන්න කියලා තියෙන්නෙ…"
"මට මේ විදිහ පුරුදුත් නෑ බං…"
"ඇයි උඹ අර කළු ඇල්බාගෙ ගෑණි ගාවට……"
"ඒකි ගාවට ගියට මේ වගේ ඒවා……"
"අනෙ උඹ බබා… බය නැතිව හිටින්. උඹ දන්නැති ඒවත් මේකි පුරුදු කොරෝලා වැඩේ කර ගනී.… එහෙමට බඩු මේවා… මතක ඇතිව සල්ලි ඒකිට දෙන්නෙපා. ඩීල් එක කරන එකාටයි ඒක දෙන්නෙ…"
"එතකොට හෝටලේට…??"
"හෝටලේ මගෙ යාළුවෙක්ගෙ බං… සල්ලි ඕන් නෑ…"
"හ්ම්ම් හරි…"
"මේ… තියෙන්නෙ හෝටලේ… උඹ මෙතනම හිටපන්__________________________________________හරි ජයන්ත අර කාමරේට පලයන්. ඒකෙ බඩු ඇති. හඃ හඃ… මම ඉන්නෙ ඊළග එකේ. මතකනෙ පැය තුනයි. ඕන *ත්තක් කර ගනින්. ඒකිව කෑවත් කමක් නෑ. හැබැයි පැය තුනයි.…… එහෙනම් සුබ මංගලම්…… හඃ හඃ හඃ…"
විවෘත වූ දොරෙන් ඇතුලට වන් ජයන්ත දුටුවේ අවුරුදු විසිපහක පමණ සුරූපී යුවතියකි. තිස් පහේ ඇයත් සමඟ සංසන්දනය කර බලත්දී මැය සැබෑවටම සුරංඟනාවකි. තමා මෙතරම් පියකරු යුවතියක් සමඟ සිහිනයක දැයි ඔහු කල්පනා කරන්නට විය.… තම දෑස අදහා ගත නොහැකිව ඇය දෙස බලා සිටින ජයන්ත සිටින්නේ සබකෝළයෙන් බව වටහා ගත් ඇය ඇඳෙන් නැගිට විත් ජයන්තගේ අතින් අල්ලාගෙන කැඳවා ගියේ යහන මතින් දිවෙන ඇගේ නග්න සිරුර මතවූ සුර පුරවරයකට‍ය.……
ඒ සුරලොව කම් සැප විදිමින් වින්දනයේ උපරිම තලයකට ලංව සිටි ජයන්ත පැය තුන අවසානයේ ඇයට අවසන් වරටද හාදුවක් දී පිටව පැමිණ හෝටලේ මිදුලේ නැවතී සිටි අතර සුනිල් පැමිණියේ මිනිත්තු දෙක තුනකට පසුය.…
"කොහොමද… හොදද…??"
"මරු සුනිලා… ශැහ්. නියම කෑල්ල බං."
"මම නම් ඔය ඔක්කොටම **ලා තියෙනවා බං… හඃ හඃ හඃ හඃ ආ අර යන්නෙ උඹ **පු එකත් එක්ක යන අනිත් එක තමා අද මාත් එක්ක හිටියෙ… ඔය සැට් එකේ සුපිරිම බඩුව… සැප දෙනවා කියන්නෙ… හුම්ම්ම් මතක් වෙත්දි ආයෙ පාරක් ඇදන් ගිහින් **න හිතෙනවා……"
සුනිල් කී පසු ජයන්ත හැරී බැලිවේ එතරම්ම සුපිරි යුවතිය බලා ගැනීමේ අටියෙනි… ඉදිරියට පැමිණෙන ඇගේත් ජයන්තගේත් නෙතු ගැටුනේ එකම මොහොතකය… ඇගේ දෑසෙන් ඇරඹි විදුලියක් ජයන්තගේ ශරීරය පුරා ගමන් කර නතර වූයේ හදවතට ආසන්න ස්ථානයකය.…… ඔහුන් දෙස බලා සුදුමැලිව පිටව යන යුවතිය දෙස සුනිල් බලා සිටියේ කාමය වෑහෙන දෙනෙතනි……
………………………………………
"ජයන්ත ළමයො… ජයන්ත ළමයො……"
"ආ ඇයි කුසුමාවතී නැන්දෙ…?"
"අන්න උඹලෑ ගෙවල් පැත්තෙ කළබලයක්…"
"මොකක්ද…??"
"උඹත් කළබල වෙන්න එපා… උඹලෑ නංගි කෝච්චියට හැප්පිලාලු… උඩහා ගෙදරට පොලෝසියෙන් කෝල් කරලා පවුලෙ කෙනෙක්ට එන්න කියලා.… බලහන්කෝ හිටි හැටියෙ හොරු අරන් ගියා වගේනෙ.… උඹලෑ අම්මා පස් කනවා… පොඩ්ඩක් ඉක්මන් කරලා පලයන් කොල්ලො……"
කොළඹ පැය ගානක් ඔහේ ඇවිද ගොස් ගමට පා තැබූ මොහොතේම ජයන්තගේ කණ වැකුණ ආරංචිය එයය. ඉදිරියටම ගමන් ගත් ජයන්ත මදකට නතර වූයේ කුඩා තුංමන් හංදියකය. ඉන් එක් මගක් තමා දැන් පැමිණි මගය. දකුණු පස තම නිවසට ඇදෙන මගය…… නමුත් ජයන්ත ගමන් ගත්තේ වම් පස මග දිගේය…… එනම් කසිප්පු විමලෙගෙ නිවස දෙසට විහිදෙන මඟේය…………………
© ප්‍රියා.
*** 17/05/2014
(පින්තූරයට ස්තූතිය……
dineshumagiliya.blogspot.com)
ප. ලි. ~ සිදුවූ දෝෂයක් නිසා එකම දවසෙ පෝස්ට් දෙකක් පබ්ලිෂ් විය. පෙරළුන පිට හොදයි කියා. මෙසේම ඉමි. :) :) සිදුවූ ප්‍රමාද දෝෂයට මාගේ කණගාටුව
